French
DeutschStefan Rachwał – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 lutego 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
Stefan Karol Rachwał (ur. 14 sierpnia 1896 w Brzesku, zm. 28 lutego 1943 w Auschwitz) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Brzesku, w rodzinie Franciszka. W 1915 ukończył kurs szkoły podoficerskiej „z postępem dobrym”[1]. Od 6 lutego 1916 służył w 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich. Walczył m.in. pod Kołodią i Rudką Miryńską na Wołyniu. Wykazany następnie jako zastępca podoficera amunicyjnego w Oddziale Sztabowym Komendy III Brygady LP. 28 marca 1917 został wymieniony we wniosku do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2].
3 września 1919, jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 sierpnia tego roku podporucznikiem w piechocie. Służył wówczas w 15 Pułku Piechoty[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1199. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 15 pp w Dęblinie[4]. Później został przeniesiony do 63 Pułku Piechoty w Toruniu[5][6][7]. Następnie został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[8]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie do 63 pp[9]. 4 lutego 1934 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w macierzystym 63 pp na stanowisko dowódcy batalionu[11].
W marcu 1939 pełnił służbę w 16 Pułku Piechoty w Tarnowie na stanowisku dowódcy II batalionu[12].
27 lutego 1942 został uwięziony w obozie koncentracyjnym Auschwitz, a 28 lutego 1943 został w nim zamordowany[13].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[14]
- Krzyż Walecznych[15][16]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[17][15][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[18]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[18]
- Państwowa Odznaka Sportowa[18]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Szkoła podoficerska. „Goniec Polowy Legionów”. Nr 10, s. 3, 31 października 1915. Lwów. [dostęp 2021-10-06].
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919 roku, s. 2161.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 92.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 305, 432.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 274, 372.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 77, 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 474.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 416.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 566.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ a b c Na podstawie fotografii [1].
![[1]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d7/Major_Stefan_Rachwa%C5%82%2C_Komendant_Okr%C4%99gu_VIII_ZS.jpg){kind=link}
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-23].
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].