Stożek (Beskid Niski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stożek (852 m n.p.m.) – niewybitny szczyt w południowo-zachodniej części Beskidu Niskiego.

Leży w tzw. Hańczowskich Górach Rusztowych, w jednym z grzbietów (prętów owego "rusztu"), który od Cigeľki przez Długi Dział (słow. Dlhy diel), Ostry Wierch, Białą Skałę i Wnyki ciągnie się w kierunku północno-zachodnim aż po Kamienny Wierch i Czereszenne.

Szczyt Stożka wznosi się ok. 300 m na północny zachód nad przełęczą Prehyba. Jest zwornikiem, w którym od określonego wyżej grzbietu odgałęzia się ku zachodowi krótkie ramię, zakończone masywem Wierchu (738 m n.p.m.) nad doliną Białej Dunajcowej w Izbach.

Nazwa nawiązująca zapewne do stożkowego kształtu wierzchołka góry. W. Krygowski w latach 70. XX w. pisał jeszcze tylko o istnieniu w tym miejscu "(...) czuby (ok. 860 m)"^[1] o lesistych stokach. Jednak nowszy przewodnik po Beskidzie Niskim wspomina, iż mieszkańcy Izb nazywali masyw Wnyków (a więc zapewne i widoczny na nieco bliższym planie Stożek) właśnie "Stożkami".^[2]

Szczyt zarośnięty lasem, bez widoków. Nie biegnie przezeń żaden znakowany szlak turystyczny. Z tego względu rzadko odwiedzany przez turystów, chociaż jest dostępny leśną ścieżką od znaków żółtych na pobliskiej przełęczy Prehyba.

• Beskid Niski. Mapa turystyczna 1:50 000, wyd. X (poprawione) Compass, Kraków 2013, ISBN 978-83-7605-224-3;
• Krukar Wojciech, Kryciński Stanisław, Luboński Paweł, Olszański Tadeusz A. i in.: Beskid Niski. Przewodnik, wyd. II poprawione i aktualizowane, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", Pruszków 2002, ISBN 83-85557-98-9;
• Krygowski Władysław: Beskid Niski, Pogórze Ciężkowickie (część wschodnia) i Pogórze Strzyżowsko-Dynowskie (część zachodnia), wyd. II poprawione i uzupełnione, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1977, b. ISBN.