Stopa bezrobocia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stopa bezrobocia – liczba statystyczna opisująca nasilenie zjawiska bezrobocia w danej populacji.

Najczęściej definiuje się stopę bezrobocia jako stosunek liczby osób bezrobotnych do liczby ludności aktywnej zawodowo (zasobu siły roboczej danej populacji). Tak zdefiniowaną stopę bezrobocia oblicza się różnie, w zależności od przyjętej definicji osoby bezrobotnej.

• najczęściej praktykowane (ponieważ najprostsze do wyliczenia), ale nie do końca prawidłowe, jest podawanie stopy bezrobocia rejestrowanego, do wyliczenia której przyjmuje się, że bezrobotny, to osoba, która jest aktualnie zarejestrowana zgodnie z prawem danego kraju, jako poszukująca pracy.
• natomiast Międzynarodowa Organizacja Pracy zaleca wyliczanie stopy bezrobocia zgodnie z następującą definicją: za bezrobotną uważa się osobę, która spełnia równocześnie wszystkie poniższe warunki:
  • ukończyła 15 lat;
  • aktualnie nie pracuje (nie świadczy pracy w rozumieniu definicji MOP), ani nie odbywa przyuczenia do zawodu z elementami nauki praktycznej;
  • poszukiwała aktywnie pracy w tygodniu badania lub w ciągu 6 tygodni poprzedzających badanie;
  • jest zdolna do podjęcia pracy w tygodniu badanym lub następnym i wyraża gotowość podjęcia takiej pracy.

W Polsce podaje się najczęściej stopę bezrobocia rejestrowanego, natomiast GUS bada także stopę bezrobocia według definicji MOP (w ramach BAEL – Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności, co kwartał na próbie rotacyjnej 20 000 gospodarstw domowych). Stopa bezrobocia rejestrowanego wypada przeciętnie ok. 1,5% poniżej stopy bezrobocia ustalonej w tym badaniu.

Drugi, zdecydowanie rzadziej spotykany sposób wyliczania stopy bezrobocia jest relacją liczby osób bezrobotnych do liczby ludności w wieku produkcyjnym, tj. do liczby osób w granicach wiekowych określających w danym kraju wiek produkcyjny. Stopa bezrobocia obliczona tym sposobem jest zawsze niższa, bo liczebność ludności w wieku produkcyjnym jest zawsze większa od liczebności ludności aktywnej ekonomicznie.

Dotyczy wszystkich bezrobotnych, niezależnie od przyczyn, dla których pozostają bez pracy^[1]. Jest ona generalnie zawsze wyższa, od podawanej jako wyliczenie rejestracji bezrobotnych do ludności. Wynika to z faktu braku rejestracji danej osoby, gdy nie jest ona zaliczana do grupy rejestrowanej z racji np. braku rejestracji czy odmowy zarejestrowania z powodu braku formalnego. Np. w 2012 rzeczywista stopa bezrobocia na koniec lipca w Polsce wynosiła 15,3%. Stopa bezrobocia rejestrowanego według statystyk Ministerstwa Pracy w tym okresie wynosiła 12,3% (rejestrowane 2 mln, a niemal 2,5 mln bezrobotnych według rzeczywistego)^[2].

• naturalna stopa bezrobocia
• lista państw świata według stopy bezrobocia

• Stopa bezrobocia w latach 1990–2017. Główny Urząd Statystyczny, 2016-04-25. [dostęp 2017-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-21)].
• Stopa bezrobocia w Polsce. RynekPracy.pl. [dostęp 2016-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-08)].
• Stopa bezrobocia w krajach Unii Europejskiej według Eurostat. [dostęp 2016-06-03]. (ang.).
• Wykres stopy bezrobocia w krajach Unii Europejskiej według Eurostat. [dostęp 2016-06-03].