Styl publicystyczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Styl publicystyczny, styl dziennikarski – styl funkcjonalny języka funkcjonujący na gruncie języka standardowego, stosowany w środkach masowego przekazu, w wypowiedziach o charakterze publicystycznym. Ukształtował się w wyniku odłączenia od stylu naukowego. Dzieli z nim fundamentalne cechy, takie jak: piśmienniczość, monologiczność i publiczny charakter, ale jego szczególną właściwością jest informatywność, z którą wiąże się ograniczone występowanie powtórzeń, podawanie informacji faktograficznych (liczby, nazwy własne itp.). Styl publicystyczny ma charakter wariantywny, wyróżnia się bogactwem tematycznym i różnorodnością kompozycyjną. Pod względem gramatyki cechuje go gęste wykorzystanie form trzecioosobowych i czasu przeszłego, a także skondensowanie konstrukcji wyliczeniowych. Środki leksykalne dobiera się pod kątem największej zrozumiałości dla odbiorców, zaś wśród środków składniowych dominuje parataksa.

• styl potoczny
• styl artystyczny

• JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 358, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758  (słow.).