Suplikacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Suplikacja (łac. supplicatio, „błaganie, prośba”) – śpiew chóralny o melodii chorałowej w poezji liturgicznej; katolicka pieśń błagalna^[1][2]. Suplikacja ma charakter błagalny, śpiewana jest w okresach klęsk żywiołowych oraz nieszczęść^[2].

Najbardziej znana pieśń suplikacyjna zaczyna się od słów: Święty Boże, święty mocny, jej następne słowa stanowią fragmenty litanii do Wszystkich Świętych^[1][2].

W poezji suplikacje są błagalnymi prośbami bohaterów antycznych (np. prośba Priama o wydanie zwłok Hektora (Iliada), także Hymny Jana Kasprowicza)^[1].

• Suplikacje – Święty Boże, Święty Mocny, zmiłuj się nad nami!
• Niedziela Wrocławska, Czym jest suplikacja
• Opiekun – dwutygodnik diecezji kaliskiej, Suplikacje „Święty Boże” w polskiej tradycji
• Śpiewnik Siedleckiego, Hymny i suplikacje
• Głos Ojca Pio, Suplikacja do ojca Pio w czasie epidemii koronawirusa