Szczękoczułki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szczękoczułki, chelicery (chelicerae) – pierwsza para przysadek głowotułowia niektórych stawonogów.

Chelicery, stanowiąc pierwszą parę odnóży głowowych^[1], są chwytnymi narządami gębowymi u niektórych szczękoczułkowców (pajęczaków i kikutnic). Składają się z dwóch lub trzech segmentów. Służą do walki, zabijania, a także do rozrywania zdobyczy^[1]. Często znajdują się w nich ujścia gruczołów jadowych^[1][2].