Szczelina oczodołowa dolna – Wikipedia, wolna encyklopedia
Szczelina oczodołowa dolna (łac. fissura orbitalis inferior) – szczelinowata przestrzeń łącząca oczodół z innymi przestrzeniami twarzoczaszki. Zamknięta jest ona (podobnie jak szczelina oczodołowa górna) tkanką łączną oraz okostną, a struktury przechodzące przez nią przebijają łącznotkankowe zamknięcie zmierzając do oczodołu. Szczelina oczodołowa dolna jest nieregularnego kształtu. Leży ona na granicy ściany bocznej i dolnej oczodołu. W części górno-bocznej ogranicza ją skrzydło większe kości klinowej, a od dołu i części przyśrodkowej powierzchnia oczodołowa szczęki. Ponadto przyśrodkowo łączy się ona z dołem skrzydłowo-podniebiennym, a bocznie z dołem podskroniowym.
Zawartość
[edytuj | edytuj kod]Szczelina oczodołowa dolna zawiera następujące elementy anatomiczne:
- naczynia podoczodołowe (żyła oraz tętnica)
- gałąź dolna żyły ocznej dolnej
- gałęzie nerwu szczękowego
- gałązki oczodołowe (←zwój skrzydłowo-podniebienny)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A. Bochenek, M. Reicher Anatomia człowieka. tom I. PZWL, Warszawa 1989. ISBN 83-200-1230-9.