Szew czołowo-nosowy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Szew czołowo-nosowy (łac. sutura frontonasalis) – szew czaszki łączący kość czołową z kośćmi nosowymi[1].
U człowieka jest krótkim szwem znajdującym się poniżej gładzizny, łączącym górne brzegi obu kości nosowych z częścią nosową kości czołowej. Punkt środkowy szwu, będący miejscem styku wszystkich trzech wymienionych kości, stanowi punkt antropometryczny określany nazwą nasion. Na oba boki szew czołowo-nosowy przedłuża się w szew czołowo-szczękowy, łączący kość czołową z kością szczękową[2].
Zarasta (kostnieje) u konia domowego w 10–15 roku życia[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kazimierz Krysiak , Henryk Kobryń , Franciszek Kobryńczuk , Anatomia zwierząt. 1. Aparat ruchowy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 233–236, ISBN 978-83-01-16822-3 .
- ↑ Adam Bochenek , Michał Reicher , Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 313, ISBN 978-83-200-4323-5 .