Szmiel-1 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szmiel-1
Ilustracja
Szmiel-1 podczas wystawy MAKS-2005
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Jakowlew

Typ

UAV

Załoga

0

Historia
Data oblotu

1983

Liczba egz.

50

Dane techniczne
Napęd

1 x silnik tłokowy P-032

Moc

35,5 KM

Wymiary
Rozpiętość

3,25 m

Długość

2,78 m

Wysokość

1,1 m

Masa
Własna

130 kg

Osiągi
Prędkość przelotowa

140 km/h

Pułap

3000 m

Zasięg

60 km

Długotrwałość lotu

2 h

Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRR, Rosja

Szmiel-1 (ros. Шмель-1, pol. Trzmiel-1) – radziecki bezzałogowy statek powietrzny opracowany w latach 80. XX w., przeznaczony do prowadzenia rozpoznania taktycznego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Konstrukcja powstała w Biurze Projektowym im. A. S. Jakowlewa w 1982 r. Do jej opracowania wykorzystano izraelskie doświadczenia związane z użyciem bezzałogowych statków powietrznych. Pierwszy lot Szmiela miał miejsce w 1983 r. 1 grudnia 1984 r. rozpoczęto testy poprawionej wersji[1]. W 1985 r. powstała wersja wyposażona w czteropunktowe stałe podwozie, zmodyfikowany zasobnik spadochronu oraz silnik dwusuwowy P-032 napędzający śmigło trójłopatowe[2]. Po kolejnych czterech latach, w 1989 r., rozpoczęto próby z egzemplarzem przenoszącym kamery pracujące w paśmie widzialnym oraz podczerwieni[3]. Wyposażenie było zamontowane na podkadłubowej platformie stabilizowanej żyroskopowo. W 1992 r. rozpoczęły się testy w wersji ćwiczebnego celu latającego. Łącznie wyprodukowano 50 egzemplarzy, które wykorzystano do prowadzonych badań[4].

Start drona odbywał się ze specjalnej wyrzutni zamontowanej na podwoziu BMD-1, z wykorzystaniem dwóch rakietowych silników na paliwo stałe, a lądowanie odbywało się z wykorzystaniem spadochronu. Urządzenie zostało skonstruowane z założeniem jego żywotności obejmującej dziesięć startów i lądowań. Dron mógł transmitować do naziemnej stacji kontroli obraz wideo w czasie rzeczywistym oraz przekazywać informacje o swojej lokalizacji[5]. Po zdemontowaniu był transportowany w specjalnym pojemniku w pojeździe BMD-1, tam też mieściło się stanowisko kontroli lotu. Jedno stanowisko mogło kontrolować lot dwóch dronów[6]. Kompleks obejmujący dron, stanowisko kontroli oraz stację obsługi technicznej nosił nazwę Stierch (ros. Стерх, pol. Żuraw)[7].

Doświadczenia związane z opracowaniem Szmiela wykorzystano przy budowie drona Pczeła[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gordon 2005 ↓, s. 70.
  2. Gordon 2005 ↓, s. 71.
  3. Беспилотный летательный аппарат Шмель-1. Железки.ру. [dostęp 2023-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-12-26)]. (ros.).
  4. Комплекс «Стерх» с БПЛА «Шмель-1». Беспилотные летательные аппараты. [dostęp 2023-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-03)]. (ros.).
  5. Шмель-1. Уголок неба. [dostęp 2023-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-03)]. (ros.).
  6. Шмель-1 от Яковлева. Avia.pro. [dostęp 2023-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-03)]. (ros.).
  7. Оперативный БПЛА-разведчик «Шмель-1». Авиару.рф. [dostęp 2023-11-03]. (ros.).
  8. Авиация Шмель-1. Вся авиация. [dostęp 2023-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-03)]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]