Szyciki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szyciki
Шыцікі
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Prozoroki

Populacja (2009)
• liczba ludności


4

Kod pocztowy

211813

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Szyciki”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Szyciki”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Szyciki”
Ziemia55°20′46″N 28°06′16″E/55,346111 28,104444

Szyciki (biał. Шыцікі; ros. Шитики) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w Prozoroki.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie dziśnieńskim, w gminie Czerniewicze, a od 1929 w gminie Prozoroki[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 121 osób, 86 było wyznania rzymskokatolickiego, a 35 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali białoruską przynależność narodową. Były tu 23 budynki mieszkalne[3]. W 1931 w 25 domach zamieszkiwało 127 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Czerniewiczach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Prozorokach[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. wieś Szyciki na mapie (rejon głębocki, obwód witebski) [online], www.radzima.net [dostęp 2021-03-27].
  2. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 42.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 24.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1692.