Szyfr homofoniczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2020-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Szyfr homofoniczny – szyfr podstawieniowy, w którym każdej literze tekstu jawnego odpowiada inny zbiór symboli kryptogramu (homofonów). Liczba homofonów powinna być zależna od częstotliwości występowania danej litery w tekście naturalnym. Przy każdym szyfrowaniu litery wybierany jest losowo jeden z jej homofonów. W ten sposób zostaje spłaszczony histogram kryptogramu, a wielokrotne szyfrowanie tego samego tekstu daje za każdym razem inny wynik. Cechy te znacząco utrudniają kryptoanalizę opartą na statystyce tekstu.

Na przykład: Jeśli literze A odpowiada zbiór homofonów {4, 24, 54, 32}, a literze L {14, 81}, to słowo "ALA" może zostać zaszyfrowane jako (24, 81, 32), ale również jako (32, 14, 4).

Szyfry homofoniczne były szeroko wykorzystywane od XV do XVIII wieku w dyplomacji. Źródłem homofonów były niepozorne teksty, np. książka kontaktów albo Deklaracja niepodległości Stanów Zjednoczonych (szyfr Beale'a).