Tętnica pachowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tętnica pachowa (łac. arteria axillaris, ang. axillary artery) – w anatomii człowieka tętnica stanowiąca przedłużenie tętnicy podobojczykowej. Rozpoczyna się na wysokości brzegu zewnętrznego pierwszego żebra i biegnie przez jamę pachową, gdzie jest otoczona pęczkami splotu ramiennego. Środkowa część pęczka naczyniowo-nerwowego jest przykryta mięśniem piersiowym mniejszym. Dzięki temu, topograficznie wyróżnia się w obrębie pnia tętnicy odcinek górny (powyżej mięśnia), odcinek środkowy i odcinek dolny (poniżej mięśnia). Tętnica pachowa kończy się poniżej brzegu dolnego ścięgna mięśnia piersiowego większego przechodząc w tętnicę ramienną.

Gałęzie tętnicy pachowej zaopatrują kości i mięśnie obręczy kończyny górnej, mięśnie piersiowe, zębaty przedni i najszerszy grzbietu, staw ramienny oraz gruczoł sutkowy.

Od tętnicy pachowej odchodzą tętnice tworzące sieć tętniczą klatki piersiowej. Punkty odejścia tych gałęzi są bardzo zmienne i bywają trudne do odnalezienia podczas preparacji. Są to:

• w odcinku górnym tętnica piersiowa górna,
• w odcinku środkowym tętnica piersiowo-barkowa i tętnica piersiowa boczna,
• w odcinku dolnym tętnica podłopatkowa, tętnica okalająca ramię przednia, tętnica okalająca ramię tylna, a także tętnica piersiowa boczna (odchodząca wspólnym pniem z tętnicą podłopatkową, przebijająca mięsień piersiowy większy i częściowo unaczyniająca gruczoł sutkowy).

• B.Gworys i wsp, Kompendium z anatomii prawidłowej człowieka T. II, wyd Medpharm Polska, 2012 ISBN 978-83-7846-008-4
• FriedrichF. Paulsen FriedrichF., JensJ. Waschke JensJ., Atlas anatomii człowieka Sobotta Tom I, K.S.K.S. Jędrzejewski, M.M. Polguj (red.), wyd. 24, Edra Urban & Partner, s. 247, ISBN 978-83-66310-23-0  (pol.).