T-24 – Wikipedia, wolna encyklopedia

T-24
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Fabryka Parowozów w Charkowie (ChPZ)

Typ pojazdu

czołg średni

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

5

Historia
Prototypy

19301931

Produkcja

1931

Wycofanie

1941

Egzemplarze

25

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy M 6 o mocy 200 KM (148 kW)

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

płyty stalowe, nitowane, grubość: 8 – 20 mm

Długość

6,50 m (całkowita)
5,68 m (kadłuba)

Szerokość

2,84 m

Wysokość

3,04 m

Prześwit

0,50 m

Masa

14 280 kg (własna)
18 500 kg (bojowa)

Osiągi
Prędkość

24 km/h (po drodze)

Zasięg pojazdu

120 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)

2,60 m

Ściany (wys.)

0,75 m

Kąt podjazdu

35º

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata wz. 1930 kal. 45 mm (zapas amunicji – 89 szt.)
4 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 6000 szt.)
Użytkownicy
ZSRR

T-24radziecki czołg średni z okresu międzywojennego.

Historia konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

W 1930 roku opracowano czołg średni oznaczony jako T-24. Jego konstrukcję oparto na konstrukcji czołgu T-12. W nowym pojeździe usunięto jedną z wież umieszczoną z tyłu kadłuba, a wyposażoną w karabin maszynowy. Czołg miał jak na tamten czas silne uzbrojenie. Składało się ono z armaty kal. 45 mm oraz trzech karabinów maszynowych. Jeden z karabinów umieszczony był w wieżyczce umieszczonej na wieży działa głównego. Pierwsze próby czołg T-24 przeszedł w dniu 22 lipca 1930 roku.

Już w grudniu 1930 roku zamówiono w Charkowskiej Fabryce Parowozów (ChPZ) serię 200 pojazdów tego typu[1]Ich produkcja rozpoczęła się w 1931 roku. Została jednak przerwana po zbudowaniu zaledwie 25 egzemplarzy. Powodem tak szybkiego zaprzestania produkcji były liczne wady i usterki T-24 oraz bardzo duży koszt ich budowy. Na ich miejsce wdrożenie do produkcji czołgi BT, które miały lepsze osiągi.

Na bazie podwozia czołgu T-24 zaczęto budować ciężkie ciągniki artyleryjskie Komintern, których w latach 1935–1941 zbudowano 1798 sztuk.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]

Zbudowane czołgi wprowadzono do uzbrojenia radzieckich wojsk pancernych w 1932 roku i większość trafiła do Charkowskiego Okręgu Wojskowego. Wzięły udział w początkowych walkach po ataku Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku, używano ich w tzw. przeciwpancernych punktach oporu. W czasie walk wszystkie zostały zniszczone.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W 1932 roku planowano wyprodukować nawet 1600 szt. czołgów T-24.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Steven J. Zaloga, James Grandsen: Soviet tanks and combat vehicles of World War Two. Londyn: Arms and Armour, 1984. ISBN 0-85368-606-8.
  • Maksym Kołomyjec, Ilja Moszczański: T-28. Warszawa: Wydawnictwo Militarii, 2002. ISBN 83-7219-140-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]