Remputmasz TU2 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy lokomotywy. Zobacz też: samolot Tu-2.

TU2 (ТУ2)^[1]

TU2-34
Producent	Kaługa
Lata budowy	1955–1959
Układ osi	Bo’Bo’
Wymiary
Masa służbowa	32 000 kg
Długość	10 740 mm
Szerokość	2450 mm
Wysokość	3470 mm
Średnica kół	900 mm[2]
Napęd
Trakcja	spalinowa
Typ silników	1D12
Pojemność zbiorników paliwa	600 kg
Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	300 KM (242 kW)
Rodzaj przekładni	elektryczna
Prędkość konstrukcyjna	50 km/h
Nacisk osi na szyny	8 t
Parametry użytkowe
Sterowanie wielokrotne	jest
Multimedia w Wikimedia Commons

TU2 (ros. ТУ2) – wąskotorowa (tor szerokości 750 mm) lokomotywa spalinowa, z przekładnią elektryczną, produkcji radzieckiej, przeznaczona do obsługi ruchu pasażerskiego i towarowego. Produkowana była w latach 1955–1958.

Projektowanie spalinowozu wąskotorowego o dużej sile pociągowej rozpoczęło się w Kałuskiej Fabryce Maszyn w Kałudze (późniejszy Remputmasz) na początku lat 50., przede wszystkim z myślą zastąpienia parowozów w ruchu towarowym. W 1954 skonstruowano tam pierwszy model spalinowozu o przekładni elektrycznej TU1 (TU od tiepłowoz uzkokoliejnyj – spalinowóz wąskotorowy). Zbudowano dwa egzemplarze, lecz konstrukcja okazała się nieudana. W toku ulepszania konstrukcji przede wszystkim zastosowano nową specjalnie skonstruowaną prądnicę. Ulepszono też podział wewnętrzny lokomotywy, natomiast z zewnątrz różnice między oboma typami były niewielkie (zlikwidowano jedno okno boczne po jednej stronie).

Jesienią 1955 rozpoczęto produkcję zmodernizowanej lokomotywy pod oznaczeniem TU2. Do 1959 roku wyprodukowano 281 sztuk, z czego najwyższy znany numer lokomotywy to TU2-276^[2].

Początkowo większość lokomotyw trafiła na koleje leśne i przemysłowe w mało zamieszkałych południowo-wschodnich rejonach ZSRR, głównie na terenie republik kazachskiej i rosyjskiej. Trafiały następnie także do republik: estońskiej, łotewskiej, litewskiej i ukraińskiej^[2]. Ujemną stroną lokomotywy był duży nacisk na oś (8 ton), uniemożliwiający stosowanie na licznych liniach. Dlatego wiele z nich było przekazywanych na koleje dziecięce (DŻD) (łącznie z oboma egzemplarzami TU1). Sprzyjała temu też konstrukcja lokomotywy, podobna do większych szerokotorowych spalinowozów i pozwalająca dzięki temu na nabywanie praktyki. W miarę upływu czasu, koleje dziecięce w krajach byłego ZSRR stały się głównymi użytkownikami TU2. Liczne z nich są używane do tej pory (w 2006 istniało 96 lokomotyw^[2]).

Lokomotywa ma nadwozie typu wagonowego, z dwiema kabinami maszynisty na obu końcach. Nadwozie opiera się na dwóch dwuosiowych wózkach (układ osi Bo’Bo’), na których też znajdują się sprzęgi i centralne zderzaki. Napęd lokomotywy stanowi silnik wysokoprężny 1D12 (1Д12), w układzie V12, o mocy maksymalnej 300 KM (242 kW) opracowany na bazie silnika czołgowego Barnaulskiej Fabryki Maszyn (Barnaultransmasz), używany także w innych typach lokomotyw.

Silnik spalinowy napędza prądnicę MPT-49/25-3 o mocy 195 kW. Napęd na koła przenoszą 4 silniki trakcyjne DK806A o mocy maksymalnej po 55 kW (w praktyce ograniczonej do 49 kW, z uwagi na moc prądnicy)^[2]. Spalinowóz może być używany w trakcji podwójnej, ze sterowaniem z jednej lokomotywy.

Długość pudła lokomotywy wynosi 9904 mm, rozstaw punktów obrotu wózków – 5000 mm, rozstaw osi w wózkach – 1700 mm. Minimalny promień pokonywanych łuków wynosi 50 m^[2].

Innym od TU2 typem była lokomotywa TU2m, produkowana przez Kambarską Fabrykę Maszyn.

• 
  TU2-038, Donieck
• 
  TU2-034, Ukraina
• 
  Silnik 1D12
• 
  TU2-066, Ukraina
• 
  TU2-241 w Rosji

• (ros.) Dmitrij Sutjagin: Тепловоз ТУ2 w serwisie Детские железные дороги (Dietskie żelieznyje dorogi)
• (ang.) Paul Engelbert: The class TU2 diesel locomotives

• Series TU2 Narrow-Gauge Diesel Locomotives – zdjęcia i rysunki przekrojowe