French
DeutschTadeusz Bolesław Łodziński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 pułkownik artylerii | |
| Data urodzenia | 10 czerwca 1883 |
|---|---|
| Data śmierci | 19 czerwca 1952 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1928 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
Tadeusz Bolesław Łodziński[1] (ur. 10 czerwca 1883, zm. 19 czerwca 1952) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 10 czerwca 1883 w rodzinie Bolesława (1850–1917), przemysłowca. Miał sześcioro rodzeństwa: Zofię, zamężną Dębowską, Stefanię (zmarła w wieku 19 lat), Kazimierza (1888–1970), inżyniera, Romana (zmarł w latach 70. XX wieku), Stanisława (zm. 1913), inżyniera, i Zdzisława (1904–1968)[2]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. 28 października 1918 do Rzęsny Polskiej z Czaczaku w Serbii przybyła bateria zapasowa 130 pułku artylerii polowej c. i k. armii pod dowództwem kpt. Tadeusza Łodzińskiego, który następnie w stopniu majora objął dowództwo 5 pułku artylerii polowej[3]. W 1919 dowodził grupą taktyczną artylerii, odpowiadającą za całokształt artyleryjskiej obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[4][5]. Od 1 marca 1921 pełnił funkcję dowódcy 5 Brygady Artylerii[6].
Od 6 października 1921 roku był dowódcą 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[7][8]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Z dniem 25 marca 1925 roku został przydzielony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu na stanowisko komendanta Strzeleckiej Szkoły Artylerii[10]. W sierpniu 1926 roku został przeniesiony do Obozu Warownego „Wilno” na stanowisko szefa artylerii[11]. Z dniem 29 lutego 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. Jako emerytowany oficer zamieszkiwał we Krakowie[13]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas przewidziany do użycia w czasie wojny[14]. Zmarł 19 czerwca 1952 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A20-8-23)[15].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 22 lutego 1921[6][16]
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[17]
- Krzyż Walecznych[18] – dwukrotnie
- Oficer Legii Honorowej – III Republika Francuska (1923)[19]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami po raz pierwszy[20]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami po raz drugi[20]
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[20]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[20]
- Krzyż Wojskowy Karola[20]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[20]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[20]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował początkowo jako „Tadeusz II Łodziński” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko. W Roczniku Oficerskim Rezerw 1934 podano tożsamość „Tadeusz Bolesław Łodziński”.
- ↑ Stanisław M. Brzozowski: Bolesław Łodziński. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2019-10-12]..
- ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 8, 9.
- ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 11.
- ↑ Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, s. 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 813.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708, 736.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 10 kwietnia 1925 roku, s. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926 roku, s. 250.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 885.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 849.
- ↑ Tadeusz Radwan-Łodziński. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2019-10-12]..
- ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 25.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- ↑ Kronika. Krzyże Walecznych. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 28 z 5 lutego 1921.
- ↑ Marszałek Foch w Polsce. „Kurier Warszawski”. Nr 121, s. 14, 3 maja 1923.
- ↑ a b c d e f g Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1298.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.