Tadeusz Gepner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Marian Gepner (ur. 15 sierpnia 1882 w Warszawie, zm. 17 czerwca 1929 tamże) – polski lekarz neurolog i psychiatra.

Syn adwokata Stanisława (1845–1883) i Heleny z Jaroszewskich (1849–1914), miał brata Bronisława i siostry Adelę i Halinę^[1]. Ukończył V Gimnazjum w Warszawie. Studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1905 roku opuścił uczelnię i ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach związany z kliniką neurologiczno-psychiatryczną kierowaną przez Jana Piltza. W 1907 roku nostryfikował dyplom na Uniwersytecie w Dorpacie. Od 1907 do 1909 lekarz w szpitalu psychiatrycznym w Kochanówce, od 1910 do 1914 jako ordynator w zakładzie w Tworkach. Od 1909 do 1910 uzupełniał studia za granicą, głównie w Monachium pod kierunkiem Aloisa Alzheimera i Emila Kraepelina. W 1914 roku powołany do wojska, przebywał w Rosji w latach 1915 do 1918. W II Rzeczypospolitej był przez kilka miesięcy referentem Wydziału Opieki nad Umysłowo Chorymi w Ministerstwie Zdrowia Publicznego. Był ordynatorem oddziału neurologicznego Szpitala Ujazdowskiego, potem starszym ordynatorem I Szpitala Okręgowego im. Marszałka Piłsudskiego. Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, członek Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.

Pochowany jest na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobie rodzinnym (kwatera 38, rząd 6, miejsce 2,3)^[2].

• Zasady pielęgnowania i leczenia umysłowo chorych, 1908
• O komórkach pałeczkowatych w układzie nerwowym ośrodkowym, „Gazeta Lekarska” 46 (50), 1345–1347, 1911
• O spisie umysłowo chorych w Królestwie Polskiem, 1919
• Z praktyki wojskowo-lekarskiej; neurologja w armji francuskiej, „Lekarz Wojskowy” 1 (6), s. 14–18, 1920.

• Ś.p. dr. Tadeusz Gepner. Kurjer Warszawski nr 186 (10.7.1929)
• Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 232–233.