Tadeusz Milewski (lekarz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tadeusz Milewski
Woyno
porucznik lekarz porucznik lekarz
Pełne imię i nazwisko

Tadeusz Teofil Milewski

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1891
Kątki

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1922, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)

Tadeusz Teofil Milewski[a], ps. „Woyno”[2] (ur. 5 marca 1891 w Kątkach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik lekarz rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 marca 1891 we wsi Kątki, w ówczesnym powiecie ciechanowskim guberni płockiej jako syn Jana Eugeniusza, dzierżawcy domu w Warszawie, i Julianny z Chełchowskich[3][4]. Ukończył Gimnazjum Filologiczne ośmioklasowe gen. P. Chrzanowskiego w Warszawie[4]. 30 września 1911 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego[4].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich[4]. W roku akademickim 1916/1917 kontynuował studia na macierzystej uczelni[4]. W roku akademickim 1918/1919 uczęszczał dodatkowo na semestr wakacyjny na tym samym wydziale[4].

W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[3]. Walczył na wojnie z Ukraińcami[3]. W 1919 przez pięć miesięcy przebywał w niewoli ukraińskiej[3]. Służył w 1 pułku artylerii polowej Legionów[4]. 23 października 1919 został przeniesiony do dyspozycji szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków[4]. 6 listopada 1919 został mianowany podporucznikiem podlekarzem z zaliczeniem do Rezerwy armii i powołaniem do służby czynnej na czas wojny[5]. Następnie pełnił służbę w 1/V batalionie wartowniczym w Krakowie, Szkolnym Oddziale Sanitarnym DOGen. Kraków i 18 pułku ułanów[3].

17 lutego 1920 uzyskał absolutorium, a 31 maja tego roku doktorat wszech nauk lekarskich[4].

Na początku 1922 został zdemobilizowany i przydzielony w rezerwie do Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr 2[6][7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 30. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy[8][9]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 2 batalionu sanitarnego w Lublinie[10][11]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział do Kadry Zapasowej 2 Szpitala Okręgowego w Chełmie[12].

W latach 30. XX w. pracował w Szpitalu św. Ducha w Warszawie przy ul. Elektoralnej 12 na stanowisku kierownika laboratorium[2]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Zygmuntowskiej 2[2][13][14]. W 1936 był dyrektorem Szpitala Przemienienia Pańskiego na Pradze[15].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej zbiorowej mogile w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[16]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 2326[3].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[17][18][19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20][21][22].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz I Milewski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1137, 1231.
  2. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-27].
  3. ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 351.
  4. ↑ a b c d e f g h i Milewski Tadeusz Teofil. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-04-27].
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919, poz. 3923.
  6. ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 56.
  7. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 188.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1231.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1110.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1137.
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1030.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 218, 744.
  13. ↑ Spis urzędowy 1939 ↓, s. 150.
  14. ↑ Rocznik Lekarski 1938 ↓, s. 722.
  15. ↑ Konopka 1936 ↓, s. 1191, 1314.
  16. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  17. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 102 [dostęp 2024-09-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  20. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  21. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  22. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-27].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Milewski_(lekarz)&oldid=75230823”