Tanluan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tanluan

Mistrz Tanluan
Data urodzenia	476
Data śmierci	542
Szkoła	Szkoła Czystej Krainy
Nauczyciel	Bodhiruci
Zakon	Mahajana

Tanluan (chiń. 曇鸞; jap. Donran; ur. 476, zm. 542) – chiński mnich buddyjski związany ze Szkołą Czystej Krainy.

Pochodził z rejonu góry Wutai. Był to północny rejon Chin, który nieustannie był infiltrowany przez ludy niechińskiego pochodzenia. W stosunku do reszty Chin, rejon ten wykazywał spadek kulturalnego poziomu ludności. Ludzie tam mieszkający mieli skłonności do takiego rodzaju buddyzmu, który podkreślał magię, omeny, mistyczne sformułowania i jasnowidztwo. Wiele sutr buddyjskich, które powstały w tym rejonie, swoimi treściami zaspokajały potrzeby tych ludzi^[1].

W biografii Tanluana znajduje się opowieść o jego chorobie. Gdy zdrowiał, nagle zobaczył niebiańską bramę otwierającą się przed nim. Ta wizja sprawiła, że dalszą część życia zamierzał poświęcić poszukiwaniu eliksiru nieśmiertelności. Usłyszał o pewnym taoistycznym mistrzu na południu - Tao Hongjingu (452-536), który podobno posiadał taką formułę. Udał się do niego i od taoistów otrzymał tekst Xian jing (Sutra o nieśmiertelnych). Gdy wracał z południa Chin do domu, spotkał po drodze mnicha buddyjskiego Bodhiruciego, który powiedział mu, że w buddyzmie jest sformułowanie, które prowadzi do osiągnięcia wiecznego życia i jest doskonalsze od sformułowania taoistycznego. Następnie Bodhiruci nauczył go tekstów związanych z Czystą Krainą. Wywarły one taki wpływ na Tanluana, że porzucił tekst taoistyczny i całkowicie skoncentrował się na osiągnięciu Zachodniego Raju. Jego nawrócenie nastąpiło około 530 r. Przez resztę życia propagował nauki Czystej Krainy^[2].

Gdy umierał zebrało się wokół niego ponad 300 jego uczniów, którzy śpiewali Emituofo (Amitabha).

Jego miejsce w historii buddyzmu jest oparte głównie na jego wysiłkach w szerzeniu doktryny Czystej Krainy i przekonywaniu ludzi z całego społeczeństwa Chin do praktykowania. Tym różnił się od innego prekursora Czystej Krainy - Huiyuana, który ograniczył się tylko do złożenia w 402 r. ślubowań odrodzenia się w Zachodnim Raju^[2].

Prawdopodobnie nianfo (praktyka recytowania imienia buddy Amitabhy oraz medytowania nad nim) pochodzi od niego. W jednej ze swoich prac napisał o medytowaniu nad różnymi atrybutami buddy: imieniem, cechami, nadzwyczajnymi zdolnościami, zasługami, mądrością itd. Szerzył inwokacyjną formę nianfo w stowarzyszeniach, które organizował na północy^[2]. Uważa się, że właśnie on wymyślił słynną formułę 南無阿彌陀佛 (Namo Emituofo). Wprowadził także rozróżnienie na "trudną praktykę" (nanxing) i "łatwą praktykę" (zaxing).

Skutki jego działalności można prześledzić w grotach Dunhuangu. W 520 r. była tam tylko jedna figura Amitabhy i trzy Awalokiteśwary, w dziesięcioleciu 530-540 było już sześć figur Amitabhy i dziesięć Awalokiteśwary^[2].

Jest autorem ważnego dla późniejszego rozwoju Szkoły Czystej Krainy tekstu Komentarz do "Traktatu o odrodzeniu".

• KennethK. Ch’en KennethK., Buddhism in China. A Historical Survey, Princeton: Princeton University Press, 1973, s. 560, ISBN 0-691-00015-8 .