Tarcza Legionów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tarcza Legionów (Tarcza Legionowa) – upamiętnienie połączone z akcją charytatywną podczas I wojny światowej na zemiach polskich.

Od 1915 miasta, a także ziemie, dokonywały fundacji Tarczy^[1]. Ich celem było udzielanie wsparcia materialnego na rzecz Legionów Polskich^[1]. Darczyńca przekazujący wpłatę na fundusz wdów i sierot po poległych legionistach miał możliwość wbicia gwoździa w tarczę^[1]. Genezą inicjatywy było ufundowanie Kolumny Legionów 16 sierpnia 1915, aczkolwiek z uwagi na spore koszty tego przedsięwzięcia idea była kontynuowana w postaci mniej kosztownych tarcz^[1]. Tarcze powstały w wielu miastach galicyjskich, a ich odsłonięcia dokonywano podczas uroczystości^[1]. Projektantami byli artyści (np. Wojciech Brzega, Stanisław Piątkiewicz, Antoni Procajłowicz, Karol Stryjeński, Kazimierz Witkiewicz)^[1].

W 1917 ukazała się publikacja pt. Tarcze Legionów 1914-1917, której autorem był Mieczysław Opałek^[2].

Bogaty zbiór Tarcz Legionów znajduje się w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Janusz Tadeusz Nowak: Tarcza Legionów Polskich 1915-1917 w zbiorach MHK. muzeumkrakowa.pl. [dostęp 2022-05-29].
↑ Mieczysław Opałek: Tarcze Legionów 1914-1917. Kraków: Centralne Biuro Wydawnictw N.K.N., 1917, s. 1.

[MHK-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Janusz Tadeusz Nowak: Tarcza Legionów Polskich 1915-1917 w zbiorach MHK. muzeumkrakowa.pl. [dostęp 2022-05-29].

[2] Mieczysław Opałek: Tarcze Legionów 1914-1917. Kraków: Centralne Biuro Wydawnictw N.K.N., 1917, s. 1.

[1]

[2]