Taurodontyzm – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nieprawidłowości wielkości i kształtu zębów
	Klasyfikacje
ICD-10	K00.2

Taurodontyzm (ang. taurodontism, z gr. ταύρος = byk + `oδoύς, `oδoντός = ząb + przyrostek -ισμος) – powiększenie komory zęba trzonowego spowodowane odwróceniem stosunku korona: korzeń zęba. Źródłosłów terminu wskazuje na podobieństwo takich zębów do zębów zwierząt kopytnych. Według Shawa^[1] zęby taurodontyczne można podzielić na:

hipotaurodontyczne (hypotaurodont)
hipertaurodontyczne (hypertaurodont)
mezotaurodontyczne (mesotaurodont).

Cecha występowała fizjologicznie u neandertalczyków, u ludzi współczesnych występuje jako izolowana cecha dysmorficzna albo jako część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych i chorób o podłożu genetycznym. Taurodontyzm występuje u około 40% pacjentów z zespołem Klinefeltera^[2].

Przypisy

↑ Shaw, JC. Taurodont teeth in South African races. „J Anat”. 62, s. 476-498, 1928.
↑ Visootsak, J, Graham, JM. Klinefelter syndrome and other sex chromosomal aneuploidies. „Orphanet Journal of Rare Diseases”. 1. 42, 2006. PMID: 17062147.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[shaw-1] Shaw, JC. Taurodont teeth in South African races. „J Anat”. 62, s. 476-498, 1928.

[visootsak-2] Visootsak, J, Graham, JM. Klinefelter syndrome and other sex chromosomal aneuploidies. „Orphanet Journal of Rare Diseases”. 1. 42, 2006. PMID: 17062147.

[1]

[2]