Nadawca publiczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Siedziba publicznej Telewizji Polskiej w Warszawie
Siedziba Polskiego Radia przy al. Niepodległości 77/85 w Warszawie

Nadawca publiczny[1] (także potocznie media publiczne) – radio, telewizja i inne media stanowiące własność skarbu państwa. Regulowane w Polsce przez ustawę o radiofonii i telewizji.

Środek masowego przekazu ustawowo zobowiązany do szerzenia tzw. społecznej misji programowej, bowiem generowanie zysków nie jest jej podstawowym zadaniem. Dlatego też ramówki nadawców państwowych zawierają m.in.: programy kulturalne, magazyny przeznaczone dla mniejszości narodowych i etnicznych oraz magazyny religijne. Nie oznacza to braku takiego programu w stacjach komercyjnych – np. w Polsce stacje komercyjne, takie jak Telewizja Śląska, Telewizja Trwam zawierają podobne programy.

W Polsce rolę nadawców publicznych pełnią:

W niektórych państwach telewizje publiczne odgrywają dominującą rolę na rynku mediowym (np. brytyjska korporacja BBC). Telewizje publiczne niekoniecznie muszą być stricte państwowe; np. w USA PBS to stacja bez ustawowego abonamentu i w zasadzie pozbawiona bezpośredniej kontroli państwa. Istnieją też państwa, gdzie nie ma telewizji publicznych, jednak funkcjonują stacje, którym powierzono rolę nadawcy publicznego - przykładem jest Luksemburg[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2022 r. poz. 1722).
  2. TVP rekordzistą wśród telewizji publicznych w Unii Europejskiej. wirtualnemedia.pl, 2024-04-09. [dostęp 2024-04-26]. (pol.).