Teofil Lewicki (notariusz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teofil Lewicki
Ilustracja
Teofil Lewicki (1868)
Data urodzenia

ok. 1824

Data i miejsce śmierci

21 maja 1892
Sanok

Zawód, zajęcie

notariusz

Miejsce zamieszkania

Sanok

Małżeństwo

Maria z d. Fialka

Dzieci

Józefa, Włodzimierz, Antonina

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons

Teofil Lewicki[a] herbu Rogala (ur. ok. 1824, zm. 21 maja 1892 w Sanoku) – polski notariusz, działacz społeczny i polityczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się około 1824[1]. Według różnych wersji był wyznania greckokatolickiego[1] lub rzymskokatolickiego[2]. Legitymował się herbem szlacheckim Rogala[3].

Ukończył studia prawnicze. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby państwowej. Dekretem c. k. wysokiego ministerium sprawiedliwości został mianowany notariuszem z siedzibą urzędową w Sanoku i 5 grudnia 1860 złożył przysięgę w c. k. wyższym sądzie krajowym we Lwowie[4]. Sprawował stanowisko notariusza w Sanoku, wpierw pozostając w strukturze Sądu Cyrkularnego, później Powiatowego w Przemyślu (do 1887)[5], później przy C. K. Sądzie Powiatowym w Sanoku w obrębie C. K. Sądu Obwodowego w Przemyślu[6], w tym przez pewien czas jako jedyny, zaś następnie był jednym z notariuszy w ustanowionym w 1887 C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku, pracując do około 1891[7]. Pomimo wprowadzenia języka polskiego jako urzędowego, używał języka niemieckiego na pieczęciach notarialnych (Teofil Lewicki k. k. Notar zu Sanok in Galizien)[8][9].

Był wybierany radnym Rady Miejskiej w Sanoku: w 1867 (14 marca tego roku wybrany drugim asesorem zwierzchności gminnej)[10][11][12][13], w 1870[14] (w wyborach 10 listopada 1868 kandydował na urząd zwierzchnika (naczelnika) gminy Sanoka, ulegając Janowi Okołowiczowi[15], ponownie startował bez powodzenia w wyborze 14 kwietnia 1870, po czym pełnił funkcję zastępcy tegoż do swojej rezygnacji przyjętej 12 czerwca 1871[16][17][18][19]), 1872[19] (w 1874 był asesorem[20], 1881 (wybory uzupełniające[21])[22][23]. W tym okresie 14 listopada 1870 złożył rezygnację z urzędu radnego, asesora i zastępcy burmistrza, która nie została przyjęta przez Radę Miejską[24], a 30 czerwca 1873 zrezygnował z funkcji asesora[25]. 11 czerwca 1890 przyjęto jego rezygnację z mandatu radnego Rady Miejskiej[26].

7 lutego 1880 został wybrany zastępcą prezesa zarządu oddziału Towarzystwa Pedagogicznego w Sanoku[27][28]. W 1882 był przewodniczącym oddziału sanockiego I Galicyjskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt we Lwowie[29].

Zmarł w Sanoku 21 maja 1892 w wieku 68 lat[1]. Został pochowany dwa dni później[1]. Jego żoną była Maria z domu Fialka (zm. jako wdowa 6 listopada 1909 w Jaworzniu w wieku 76 lat), z którą miał dzieci: Józefę Antoninę (1867-1869)[30][31], Włodzimierza (ur. 1868, doktor praw, adwokat i literat w Krakowie, zm. 5 czerwca 1909 w Krakowie w wyniku postrzału)[2][32][33], Antoninę Izabelę (ur. 1873)[34]. Jego żona Maria i syn Włodzimierz zostali pochowani na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Kc)[35][36][37].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Theofil Lewicki”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Księga zgonów Parafii Greckokatolickiej w Sanoku 1855-1909. s. 68 (poz. 26).
  2. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 320.
  3. ↑ Zamordowanie adwokata Lewickiego / Kronika tygodniowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 25, s. 1, 3, 14-17, 12 czerwca 1909. 
  4. ↑ Monarchya austriacka. Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 282, s. 1125, 7 grudnia 1860. 
  5. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 123.
    •Handbuch des Statthalterei-gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 136.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1869. Lwów: 1869, s. 111.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 120.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 102.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 107.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 108.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 111, 117.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 116.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1876. Lwów: 1876, s. 109, 115.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 72, 77.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 61, 67.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 59, 65.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 60, 65.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 65.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 60, 66.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 61, 66.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 61, 66.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1885. Lwów: 1885, s. 61, 66.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1886. Lwów: 1886, s. 61, 66.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1887. Lwów: 1887, s. 61, 66.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 65.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 67.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem 78na rok 1890. Lwów: 1890, s. 67.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1891. Lwów: 1891, s. 67.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: 1892, s. 67.
    •Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 363.
  8. ↑ Kronika. „Echo z nad Sanu”. Nr 10, s. 2, 5 lipca 1885. 
  9. ↑ Niemczyzna. „Kurjer Lwowski”. Nr 75, s. 3, 1 marca 1890. 
  10. ↑ Kronika. Sanok. „Gazeta Narodowa”. Nr 65, s. 2, 19 marca 1867. 
  11. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 373.
  12. ↑ Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 18, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  13. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 68.
  14. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 374.
  15. ↑ Edward Zając. Przyjaciel twórcy poloneza. „Tygodnik Sanocki”. Nr 50 (579), s. 6, 13 grudnia 2002. 
  16. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku 31.07.1868-14.11.1870. T. II. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 152-153. [dostęp 2022-02-03].
  17. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej Sanockiej 14.11.1870-17.09.1872. T. III. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 44. [dostęp 2022-02-05].
  18. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 55.
  19. ↑ a b Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 19, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  20. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 21. ISBN 83-909787-8-4.
  21. ↑ Alojzy Zielecki, W epoce autonomii Galicyjskiej. Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. Rozwój przestrzenny miasta, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 379.
  22. ↑ Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 20, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  23. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 37, 41. ISBN 83-909787-8-4.
  24. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej Sanockiej 14.11.1870-17.09.1872. T. III. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 2. [dostęp 2022-02-05].
  25. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej sanockiej 1872-1874. T. IV. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 166-167. [dostęp 2022-02-05].
  26. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 175. [dostęp 2022-02-05].
  27. ↑ Kronika miejscowa i zamiejscowa. Sanok. „Gazeta Narodowa”. Nr 23, s. 3, 12 lutego 1880. 
  28. ↑ Sprawy Towarzystwa Pedagogicznego. „Szkoła”. Nr 8, s. 63, 21 lutego 1880. 
  29. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 579.
  30. ↑ Księga chrztów 1861–1870. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 99 (poz. 35).
  31. ↑ Księga zmarłych 1855–1878 Sanok. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 210 (poz. 89).
  32. ↑ Stanisław Waltoś: Włodzimierz Roman Lewicki. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2020-03-14].
  33. ↑ Zmarli. „Nowa Reforma”. Nr 512, s. 2, 7 listopada 1909. 
  34. ↑ Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 50 (poz. 84).
  35. ↑ Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 122. ISBN 83-08-01428-3.
  36. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Włodzimierz Lewicki. rakowice.eu. [dostęp 2020-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  37. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Maria Lewicka. rakowice.eu. [dostęp 2020-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teofil_Lewicki_(notariusz)&oldid=71750950”