Teoria Borna-Infelda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teoria Borna-Infelda – nieliniowe uogólnienie elektrodynamiki Maxwella^[1]. Relatywistyczna gęstość lagranżjanu w tej teorii ma postać^{[potrzebny przypis]}:

${\displaystyle {\mathcal {L}}_{BI}=-b^{2}{\sqrt {-\det \left(\eta +{\frac {F}{b}}\right)}}+b^{2},}$

gdzie:

${\displaystyle \eta }$ – metryka czasoprzestrzeni Minkowskiego,

${\displaystyle F}$ – tensor Faradaya opisujący pole elektromagnetyczne w przestrzeni Minkowskiego (oba tensory są kwadratowymi macierzami),

${\displaystyle b}$ – parametr skali energetycznej.