Teoria Jamesa-Langego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2009-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Teoria Jamesa-Langego – jedna z teorii starających się wyjaśnić na poziomie ogólnym, czyli dotyczącym większości, o ile nie wszystkich wyróżnianych emocji, mechanizm ich powstawania.

W podręcznikach psychologii jest przytaczana zazwyczaj na początku, gdyż jest po prostu najwcześniejsza, ale nie można o niej powiedzieć, że jest klasyczną teorią emocji z tego względu, że proponuje rozwiązanie sprzeczne ze zdroworozsądkową teorią emocji. Otóż powszechnie uważa się, że emocje są spowodowane uświadomieniem sobie jakiegoś bodźca znaczącego (np. zagrażającego), co z kolei powoduje zmiany somatyczne (np. przyspieszone bicie serca) i zmiany behawioralne (np. ucieczkę).

Teoria Jamesa-Langego proponuje inną kolejność występowania tych czynników:

1. najpierw zauważony zostaje bodziec (np. niedźwiedź);
2. to spostrzeżenie powoduje zmiany somatyczne (przyspieszone bicie serca) i behawioralne (ucieczka);
3. zmiany somatyczne i behawioralne są interpretowane przez podmiot jako emocja (strach).

Oznacza to, że według tej teorii, nie uciekam, bo boję się niedźwiedzia, lecz boję się niedźwiedzia, ponieważ uciekam.

Teoria Jamesa-Langego została opracowana niezależnie przez Williama Jamesa i Carla Langego.