Teoria fal Elliotta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Teoria fal – teoria stworzona w latach 30. XX wieku przez amerykańskiego księgowego Ralpha Elliotta (1871-1948), który próbował uwzględnić aspekt psychologiczny w zachowaniu uczestników rynku. Teoria fal Elliota jest przede wszystkim analizą ruchów rynku akcji w kontekście psychologii tłumu. Według tej teorii każda decyzja podejmowana na rynku jest wynikiem pewnej informacji, decyzja ta staje się jednocześnie źródłem informacji dla kolejnych działań.

Pierwszą publikacją dotyczącą teorii fal była książka „The Wave Principle”, której autorem był Charles J. Collins. Monografia została utworzona na podstawie tekstu otrzymanego od Ralpha Elliotta. W 1939 pojawiły się serie artykułów publikowanych w „Financial World” autorstwa Elliotta dotycząca jego teorii^[1]. Elliott twierdził, że jego teoria fal stanowi niezbędne uzupełnienie do teorii Dowa^[2].

Elliott w 1946 napisał swoją ostatnią i najważniejszą pracę dotyczącą teorii fal noszącą tytuł „Nature's Law – The Secret of the Universe”^[2].

Teoria została oparta na analizie indeksu Dow Jones Industrial Average.

Według teorii fal Elliotta ceny akcji zmieniają się zgodnie z cyklami bazującymi na ciągu składającym się z liczb Fibonacciego: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55 itd., które są matematyczną podstawą teorii Elliotta^[3].

Podstawowe elementy tej teorii to kształt, proporcje i czas. Określenie formacji fali jest najważniejsze, następnie jej proporcji dzięki czemu można określić zasięg ruchu cen, a następnie relacji w czasie, która służy do potwierdzenia wcześniejszych^[3].

Zgodnie z tą teorią rynek porusza się według ściśle określonej liczby szczytów i dołków. Przykładowy wzrost wymaga pięciu fal, aby osiągnąć szczyt, podczas gdy spadek wymaga zaledwie trzech fal, tak jak pokazane jest to na rysunku. Cały cykl składa się z 8 fal, 5 fal wzrostowych oznaczonych cyframi od 1 do 5 oraz z 3 fal spadkowych oznaczonych literami A, B, C. W głównym trendzie fale 1, 3, 5 są falami impulsu, każda z tych fal składa się z sekwencji 5 fal wzrostowych, natomiast fale 2 i 4 są falami korygującymi, każda z nich składa się z 3 fal korekty. Każda fala składa się z fal niższego poziomu będąc jednocześnie elementem fal wyższego poziomu. W celu określenia zasięgu fal stosuje się proporcje Fibonacciego^[3][4].

Teoria fal Elliotta sprawdza się najlepiej na rynkach, które mają najwięcej uczestników^[3].

• John J. Murphy: Analiza techniczna rynków finansowych. Warszawa: Wydawnictwo WIG-Press, 1999. ISBN 83-87014-22-2.
• Alfred J. Frost, Robert R. Prechter: Teoria fal Elliotta. Wydawnictwo WIG-Press, 1995. ISBN 83-903296-2-X.