The Age of Nero – Wikipedia, wolna encyklopedia

The Age of Nero – siódmy album studyjny norweskiej grupy black metalowej Satyricon, wydany w 2008 roku. Był to również ostatni album przed przerwą w działalności formacji w 2009 roku.

Nagrania odbyły się w maju i czerwcu 2008 roku w Sound City Studios w Los Angeles w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych^[9][10]. Podczas sesji zespół współpracował z producentem muzycznym Joe Barresim^[9]. Autorem wszystkich kompozycji i tekstów na płycie był Sigurd "Satyr" Wongraven, którego w procesie komponowania wspierał Snorre Ruch znany z formacji Thorns^[11]. Sigurd "Satyr" Wongraven o albumie:

Wydawnictwo okazało się 3 listopada 2008 roku nakładem wytwórni muzycznej Roadrunner Records w wersji CD, w dwupłytowej edycji limitowanej digipak oraz w jako limitowany dwupłytowy box set^[13]. Album ukazał się również nakładem Indie Recordings w Norwegii 3 listopada 2008 roku w wersji CD, w dwupłytowej edycji limitowanej digipak oraz w jako limitowany dwupłytowy box set zawierający plakat oraz naklejkę. Wydawnictwo zadebiutowało na 18. miejscu listy Top Heatseekers w Stanach Zjednoczonych sprzedając się w przeciągu czterech miesięcy od premiery w nakładzie 6000 egzemplarzy^[14][15]. Z kolei w Norwegii album zadebiutował na 5. miejscu VG-lista^[16]. Był to najgorszy wynik od czasu wydanej w 1999 roku płyty Rebel Extravaganza, która zadebiutowała na 32. w ojczyźnie Satyricon^[17].

W ramach promocji The Age of Nero 20 października 2008 roku został wydany singel "Black Crow on a Tombstone" do którego został zrealizowany również teledysk w reżyserii Ove Heiborga i Fredrika Kiosteruda^[18][11][19]. W drugim kwartale 2009 roku zespół opuścił Victor Brandt, którego zastąpił Anders Odden^[20]. Przyczyną odejścia Brandt, który brał udział w nagraniach The Age of Nero były nieporozumienia na tle personalnym^[21]. W kwietniu i maju zespół odbył skandynawską trasę koncertową w ramach której promował The Age of Nero^[22]. Zespół Satyricon był wspierany przez formacje Degradead i Zonaria^[22]. Ostatnią trasą koncertową promującą płytę była Finale In Black w 2009 roku, która również ostatnimi występami przed przerwą w działalności Satyricon^[23]. Koncerty formacji poprzedzały grupy Shining, Negura Bunget oraz Dark Fortress^[24]. Sigurd "Satyr" Wongraven o przerwie w działalności wypowiedział się następująco:

Wydawnictwo spotkało się z niejednoznacznym przyjęciem ze strony krytyków muzycznych^{[1][2][3][4][8][6]}. Natomiast Przemysław Jurek na łamach serwisu Nuta.pl zwrócił na nowoczesne brzmienie poszczególnych instrumentów oraz dobitność wokaliz Wongravena^[5]. Negatywnie o wydawnictwie wypowiedział się dziennikarz magazynu Teraz Rock - Jordan Babula, który napisał:

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^{[1][26][27][28][29]}.

1. "Commando" – 4:29
2. "The Wolfpack" – 4:05
3. "Black Crow on a Tombstone" – 3:52
4. "Die By My Hand" – 7:07
5. "My Skin Is Cold" – 5:15
6. "The Sign of the Trident" – 6:58
7. "Last Man Standing" – 3:40
8. "Den Siste" – 7:24

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[26].

• Okładka