Tomás Cano – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomás Cano

Data urodzenia	4 stycznia 1961
Reprezentacja	Hiszpania (do 1987)  Andora (1991–1992)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania Puchar Króla 2. miejsce 1981

Tomás Cano^[a] (ur. 4 stycznia 1961) – hiszpański i andorski skoczek narciarski, przez niemal całą karierę skaczący jednak w barwach hiszpańskich. Rekordzista Andory oraz były rekordzista Hiszpanii w długości skoku narciarskiego mężczyzn^[1]. Zajął drugie miejsce w Pucharze Króla w 1981, był też mistrzem Hiszpanii.

W latach 1979–1983 startował w zawodach Pucharu Świata, jednak ani razu nie zdobył punktów do klasyfikacji generalnej tegoż cyklu (najwyżej był na 48. miejscu). Trzykrotnie startował w Turnieju Czterech Skoczni. Najwyższe miejsce zajął podczas jego 27. edycji (72. pozycja), która nie była jeszcze wliczana do klasyfikacji Pucharu Świata^[2]. Uczestniczył w MŚ 1982 (56. na małej i 48. na dużej skoczni). Bez powodzenia startował też na mistrzostwach świata juniorów czy uniwersjadzie. Kilkakrotnie punktował w zawodach Pucharu Europy.

Jedyny reprezentant Andory w oficjalnych zawodach o charakterze międzynarodowym. W barwach tego państwa zdobył jeden punkt w Pucharze Europy (1992 – La Molina).

Skakał na nartach marki Elan^[3].

Pochodzi z Elche, później jednak przeniósł się do Katalonii^[4]. Był studentem. Trenował głównie na szwajcarskich i hiszpańskich skoczniach^[1].

Jednym z jego pierwszych międzynarodowych startów na arenie międzynarodowej był udział w letnich zawodach o Grand Prix we Frenštácie (Czechosłowacja). 11 września 1977 roku zajął ostatnie 93. miejsce po dwóch skokach na 50 metrów (miał wyraźnie najgorszą notę zawodów). Zwycięzcą był wówczas František Novák^[5][6].

W 1978 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Murau. Zajął tam 46. miejsce wśród 52 zawodników, skacząc po 49 i 57 metrów (na skoczni normalnej). Wyprzedził wówczas m.in. polskiego skoczka Tadeusza Fijasa^[7]. Na mistrzostwach świata juniorów wystąpił również w 1979 w Kanadzie, gdzie zajął 44. miejsce na skoczni normalnej (wyprzedził tylko trzech zawodników sklasyfikowanych)^[8]. Tydzień przed mistrzostwami w Kanadzie wystąpił również w międzynarodowych zawodach w Lake Placid, gdzie po słabych skokach na 70 i 69 m zajął ostatnie, 48. miejsce (wygrał Pentti Kokkonen)^[9].

Jako pierwszy Hiszpan wystartował w Turnieju Czterech Skoczni (na przełomie lat 1978/1979). We wszystkich konkursach był w ostatniej ósmej dziesiątce (w Oberstdorfie^[10] i w Garmisch-Partenkirchen^[11] był na 77. miejscu (w tym drugim był jednak najgorszy ze wszystkich), w Innsbrucku był 74.^[12] a w ostatnim konkursie w Bischofshofen zajął przedostatnią, 72. lokatę^[13]). W łącznej klasyfikacji turnieju uzyskał 359,8 pkt. i zajął 72. miejsce (wśród 84 zawodników sklasyfikowanych)^[14].

25 marca 1979 podczas anulowanej serii zawodów o Puchar Króla w La Molinie, ustanowił rekord skoczni w La Molinie wynoszący 70 metrów. W powtórzonej serii skoczył tylko 55 metrów, a jego rekord poprawił Norweg Johan Sætre – triumfator zawodów. Sam Cano zajął dopiero 19. miejsce^[15][3].

30 grudnia 1979 zadebiutował w Pucharze Świata. Na skoczni w Oberstdorfie, gdzie rozgrywano konkurs w ramach Turnieju Czterech Skoczni, Cano skoczył 85 m i zajął 94. miejsce. Wynik ten został rekordem Hiszpanii w długości skoku narciarskiego; granicę 85 metrów poprawił najprawdopodobniej w 1982 roku José Rivera (skoczył on wówczas 94,5 m, również w Oberstdorfie)^[1]. W 1978 lub 1979 Cano zdobył tytuł mistrza Hiszpanii^[3].

Rok 1980 rozpoczął kolejnym startem w konkursie TCS, tym razem w Garmisch-Partenkirchen. Skoczył jednak tylko 72 m i zajął 98. miejsce. W dwóch kolejnych zawodach z tego cyklu, Cano był już poza najlepszą setką (odpowiednio 105. i 104. miejsce). W klasyfikacji generalnej uplasował się na 101. miejscu z notą łączną 235,3 pkt. (wyprzedził 14 zawodników)^[16].

27 lutego 1980 wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata. W Sankt Moritz zajął 53. miejsce po skokach na 65 i 75,5 m. Dwa dni później w Gstaad zajął 57. miejsce (66,5 m i 71 m), natomiast 2 marca w Engelbergu był na 61. miejscu (80 m i 74 m)^[6]. Tej zimy wystąpił jeszcze w Pucharze Króla, który ukończył na szóstym miejscu z notą łączną 192,4 pkt.^[17]. We wrześniu ponownie brał udział w letnich zawodach we Frenštácie, w których zajął 54. miejsce^[6].

Sezon 1980/1981 rozpoczął w styczniu startami w szwajcarskich zawodach Pucharu Świata. Skakał w tych samych miejscach, co rok wcześniej; lokaty jakie zajął to odpowiednio: 69., 77. i 67. miejsce (skakał odpowiednio: 66 m, 61 m i 72 m)^[6]. Na początku lutego 1981 osiągnął jeden ze swoich największych sukcesów – zajął drugie miejsce w Pucharze Króla, po skokach na 69,5 m i 67 m^[18]. Zawody te były również wliczane do klasyfikacji generalnej Pucharu Europy (poprzednik Pucharu Kontynentalnego), Cano zdobył więc 20 punktów do klasyfikacji generalnej. Jak się później okazało, było to jego jedyne podium w karierze w zawodach z tego cyklu^[6][19][20].

Pod koniec lutego 1981 wystąpił w Zimowej Uniwersjadzie 1981. W konkursie skoków rozegranym na skoczni Trampolín de Saltos Valle de Astún został sklasyfikowany na 13. miejscu po skokach na 71 i 69 metrów (startowało 16 skoczków)^[21]. Tej zimy wywalczył też tytuł mistrza Katalonii w skokach narciarskich (po skokach na 51,9 m i 62,7 m)^[22].

W sezonie 1981/1982 startował sporadycznie. Wystąpił m.in. w zawodach Pucharu Europy w Seefeld, gdzie zajął 53. miejsce, w La Molinie był na 11. miejscu. Oprócz tego, Cano wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1982, gdzie zajął 56. miejsce w konkursie skoków narciarskich na mniejszej skoczni (63,5 m oraz 67 m), a na większej sklasyfikowany został na 48. miejscu (82,5 m i 84,5 m). Zawody te wchodziły również w skład Pucharu Świata^[2].

W sezonie 1982/1983 odnotował najwięcej startów na międzynarodowej arenie. 18 grudnia 1982 zajął 50. miejsce w zawodach PŚ w Cortina d’Ampezzo (skoczył 66 m). 26 grudnia zajął 57. miejsce w zawodach Pucharu Europy w Sankt Moritz^[6].

W tymże sezonie wystąpił po raz trzeci i ostatni w Turnieju Czterech Skoczni. Zajmował odpowiednio: 77. miejsce w Oberstdorfie (90,5 m), 78. miejsce w Garmisch-Partenkirchen (80 m), 88. miejsce w Innsbrucku (72 m) i 82. miejsce w Bischofshofen (również 72 m)^[6]. W klasyfikacji łącznej turnieju uzyskał 291,8 pkt. i zajął 78. miejsce (wśród 95 zawodników)^[23]. W Pucharze Świata wystąpił jeszcze w czterech konkursach za oceanem. Spośród nich najwyższe miejsce osiągnął 15 stycznia 1983 w Lake Placid – zajął 55. miejsce^[6].

W Pucharze Europy zanotował ponad 10 startów. Tylko dwukrotnie zdobył punkty; zajął 9. miejsce w Saint-Nizier i 11. lokatę w La Molinie. Bliski zdobycia punktów był też w Chamonix, jednak uzyskał 16. miejsce. Ostatni występ w sezonie zaliczył 3 kwietnia w Feldbergu, w którym to uplasował się na 36. miejscu (77 i 75,5 m)^[6].

W 1987 zajął 18. miejsce w Pucharze Króla w La Molinie^[6].

Już jako reprezentant Andory wystartował 3 lutego 1991 w Pucharze Króla. Po skokach na 58,5 m i 60 m, uplasował się na 33. miejscu w stawce 41 zawodników^[24][25]. Rok później zajął w tychże zawodach 15. miejsce, po skokach na 60,5 m i 60 m (uzyskał notę 145,9 pkt.). Zdobył tym samym jeden punkt dla Andory w klasyfikacji generalnej Pucharu Europy^[26][27]. W Mistrzostwach Hiszpanii 1992, gdzie również startował jako Andorczyk, zajął czwarte miejsce po skokach na 64,5 oraz 62,5 m. Wyraźnie jednak przegrał z medalistami (Bernat Solà, Francisco Alegre i Jesús Lobo). Do Lobo stracił ponad 20 punktów^[28].

• Indywidualnie

1982 Oslo

–

56. miejsce (K-85) – 63,5 m i 67 m (165,5 pkt.) 48. miejsce (K-105) – 82,5 m i 84,5 m(168,8 pkt.)

Sezon 1979/1980
																									punkty
-	94	98	105	104	-	-	-	-	-	-	-	-	53	57	61	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1980/1981
																								punkty
-	-	-	-	-	-	69	77	67	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1981/1982
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	56	48	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1982/1983
																									punkty
50	77	78	88	82	-	-	55	56	64	58	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował

27. Turniej Czterech Skoczni[14]
				klas.
77	77	74	72	72
28. Turniej Czterech Skoczni[16]
				klas.
94	98	105	104	101
31. Turniej Czterech Skoczni[23]
				klas.
77	78	88	82	78

W zawodach Pucharu Europy, podobnie jak w ówczesnych zawodach Pucharu Świata, obowiązywała inna punktacja.

Sezon 1980/1981
															punkty
-	-	-	-	-	-	-	2	-	-	-	-	-	-	-	20
Sezon 1981/1982
																		punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	11	53	-	-	-	-	-	5
Sezon 1982/1983
																								punkty
-	-	57	78	45	26	-	-	-	11	22	16	9	45	28	-	-	-	18	-	-	-	-	36	12
Sezon 1986/1987
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	18	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1990/1991
																		punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	33	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1991/1992
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	15	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15 - – zawodnik nie wystartował lub brak danych

• Indywidualnie

1979 La Molina	–	19. miejsce – 55 m (76,5 pkt.)[3]
1980 La Molina	–	6. miejsce – 192,4 pkt.[17]
1981 La Molina	–	2. miejsce – 69,5 m, 67 m (217,2 pkt.)[6][18]
1982 La Molina	–	11. miejsce – 67,5 m, 68,5 m (212,3 pkt.)[20]
1983 La Molina	–	11. miejsce – 68 m, 67,5 m (210,9 pkt.)[19]
1987 La Molina	–	18. miejsce – 57 m, 53 m (122,5 pkt.)[6]
1991 La Molina	–	33. miejsce – 58,5 m, 60 m (142,3 pkt.)[6]
1992 La Molina	–	15. miejsce – 60,5 m, 60 m (145,9 pkt.)[6]

• Adam Kwieciński: CANO Thomas. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2014-03-25]. (pol.).

• Tomás Cano podczas skoku [dostęp 2014-10-31]
• Kadrowicze reprezentacji Hiszpanii w skokach narciarskich (Cano stoi piąty od prawej strony) [dostęp 2014-10-31]