Tonus finalis – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2022-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tonus Finalis, finalis (łac. końcowy) to w skalach kościelnych dźwięk, na którym utwór się kończy. Jest dźwiękiem podstawowym, wspólnym dla danej skali autentycznej jak i wywodzącej się z niej plagalnej. Jego odpowiednikiem w skalach systemu dur-moll (który powstał ze stopniowego przekształcania skal kościelnych) jest tonika.