Tour de Pologne 1957 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tour de Pologne 1957

1956 1958
Data	20 sierpnia – 1 września 1957
Etapów	11
Dystans	1968 km
Czas zwycięzcy	53h 11'50"
Zgłoszenia	114 kolarzy
Ukończyło wyścig	46 kolarzy
Podium
Pierwsze miejsce	Henryk Kowalski
Drugie miejsce	Wacław Wrzesiński
Trzecie miejsce	Ivan Levacić
Pozostałe klasyfikacje
Drużynowa	Federacja Gwardia

14. edycja wyścigu kolarskiego Tour de Pologne odbyła się w dniach 20 sierpnia – 1 września 1957. Rywalizację rozpoczęło 114 kolarzy, a ukończyło tylko 46 (w tym dwóch poza konkursem). Łączna długość wyścigu – 1968 km.

Pierwsze miejsce w klasyfikacji generalnej zajął Henryk Kowalski (Lechia Gdańsk), drugie Wacław Wrzesiński (Federacja Kolejarz), a trzecie Ivan Levacić (Jugosławia).

Na starcie stanęła rekordowa liczba zawodników, jednak z zapowiadanych ekip zagranicznych wystartowali jedynie Austriacy i Jugosłowianie, a Anglicy startowali poza konkursem. Przyjęty z entuzjazmem wśród kolarzy po raz pierwszy w wyścigu zapis w regulaminie mówił, że kolarzom wolno w wypadku uszkodzenia roweru lub przebicia gumy korzystać z wozu technicznego, osób postronnych lub współzawodników – do zmiany roweru włącznie! Było to historyczne wydarzenie, bowiem w rywalizacji wyścigowej zmniejszało do minimum rolę tzw. pecha. Po raz pierwszy w TdP zastosowano również fotokomórkę. Fotofinisz potrzebny był w Toruniu, bowiem Chwiendacz i Łasak minęli linie mety jednocześnie. Na następnym etapie, również zastosowano fotokomórkę, która pozwoliła ustalić, że zwycięzcą etapu został po raz pierwszy w historii wyścigu kolarz LZS Władysław Rudawski, który o "błysk szprychy" pokonał Trochanowskiego. Wielkiego pecha miał lider przez większą część wyścigu Stanisław Kamiński, który stracił zwycięstwo na ostatnim etapie. Na przedmieściach Warszawy miał defekt, błyskawicznie zmienił rower, jednak to nie wystarczyło, aby dopaść czołówkę kolarzy, która zwietrzyła szansę i zdecydowanie podkręciła tempo. Na przeszkodzie stanął też Kamińskiemu przeciwny wiatr. Prawdziwą sensacja była druga lokata weterana szos, Wacława Wrzesińskiego. Sędzią głównym wyścigu był Stanisław Cieślak.

Etap	Data	Start – meta	Długość (km)	Zwycięzca etapu	Lider
I etap	20 sierpnia	Warszawa – Toruń	120	Grzegorz Chwiendacz	Grzegorz Chwiendacz
II etap	21 sierpnia	Toruń – Wałcz	168	Władysław Rudawski	Dominik Jurek
III etap	22 sierpnia	Wałcz – Szczecin	164	Zbigniew Głowaty	Jerzy Jankowski
IV etap	23 sierpnia	Szczecin – Poznań	236	Stanisław Osiak	Wacław Wrzesiński
V etap	25 sierpnia	Poznań – Kalisz	148	Janusz Paradowski	Stanisław Kamiński
VI etap	26 sierpnia	Kalisz – Opole	190	Aleksander Królikowski	Stanisław Kamiński
VII etap	27 sierpnia	Opole – Bielsko-Biała	172	Adam Wiśniewski	Stanisław Kamiński
VIII etap[1]	29 sierpnia	Bielsko-Biała – Tarnów	208	Jerzy Jankowski	Stanisław Kamiński
IX etap	30 sierpnia	Tarnów – Radom	202	Janusz Paradowski	Stanisław Kamiński
X etap	31 sierpnia	Radom – Lublin	110	Adam Wiśniewski	Stanisław Kamiński
XI etap	1 września	Lublin – Warszawa	160	Aleksander Królikowski	Henryk Kowalski

Poz.	Zawodnik	Kraj	Zespół	Czas (średnia km/h)
1.	Henryk Kowalski	Polska	Lechia Gdańsk	53h 11' 50" (36,994 km/h)
2.	Wacław Wrzesiński	Polska	Federacja Kolejarz	+02' 16"
3.	Ivan Levacić	Jugosławia	Jugosławia	+02' 36"
4.	Jerzy Jankowski	Polska	Federacja Gwardia	+03' 20"
5.	Stanisław Osiak	Polska	Start Lublin	+05' 41"
6.	Stanisław Kamiński	Polska	Federacja Gwardia	+05' 57"
7.	Tadeusz Waliszewski	Polska	Legia Warszawa	+06' 26"
8.	Jerzy Pancek	Polska	Flota Gdynia	+08' 36"
9.	Grzegorz Chwiendacz	Polska	Górnik Mysłowice	+09' 40"
10.	Eligiusz Grabowski	Polska	Federacja Gwardia	+17' 09"

• Bogdan Tuszyński, "50 razy Tour de Pologne", 1993