Transit 4A – Wikipedia, wolna encyklopedia

Transit 4A

Satelity Transit 4A, Injun 1 oraz umieszczony na szczycie kulisty Solrad 3
Indeks COSPAR	1961-015A
Indeks NORAD	00116
Zaangażowani	US Navy (Naval Research Laboratory), Uniwersytet Johnsa Hopkinsa
Rakieta nośna	Thor Able Star
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	881 km
Apogeum	998 km
Okres obiegu	103,82 min
Nachylenie	66,81°
Mimośród	0,007989
Czas trwania
Początek misji	29 czerwca 1961 04:22 UTC
Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	śr. 1,09 m; wys. 0,79 m
Masa całkowita	79 kg

Transit 4A – amerykański technologiczny satelita wojskowy, który testował system nawigacji dla okrętów podwodnych US Navy przenoszących pociski balistyczne typu UGM-27 Polaris. Na pokładzie umieszczono pierwszy, eksperymentalny radioizotopowy generator termoelektryczny, SNAP-3A, w ramach testów nowych źródeł energii. Wraz ze statkiem wyniesiono również satelity Solrad 3 i Injun 1.

Misję finansowało Naval Research Laboratory (NRL) z ramienia US Navy. Statek zbudowało NRL i Johns Hopkins University.

Satelita pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której żywotność szacuje się na 600 lat.

Statek miał kształt cylindryczny. Ścianę boczną stanowił dwudziestodwuścian. Prawie całą powierzchnię pokrywały ogniwa słoneczne ładujące akumulatory NiCd. Statek posiadał system zmniejszający prędkość obrotową (do 10 obr./min.) – wypuszczał dwa ciężarki umieszczone na długim drucie, które po zmniejszeniu ruchu wirowego, były odrzucane. Posiadał pamięć stałą. Dane mógł przesyłać również w czasie rzeczywistym.

SNAP-3A (ang. Systems for Nuclear Auxiliary Power – system dodatkowego zasilania jądrowego) to pierwszy przetestowany w kosmosie, prototypowy radioizotopowy generator termoelektryczny; ważył 2 kg i wytwarzał 2,7 W energii elektrycznej bezpośrednio z rozpadu promieniotwórczego ²³⁸Pu.

• NSSDCA Master Catalog (ang.)
• Space 40 (cz.)