Transkrypcja fonologiczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Transkrypcja fonologiczna (zwana również transkrypcją fonemiczną oraz transkrypcją fonetyczną szeroką) – system zapisu mowy uwzględniający tylko fonologicznie istotne cechy dźwięku. Opiera się na wzajemnej jednoznaczności znaku graficznego i dźwięku^[1]. Transkrypcję fonologiczną zapisuje się w nawiasach pochyłych //^[2].

• fonem
• transkrypcja fonetyczna
• para minimalna

• KazimierzK. Polański KazimierzK. (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 .
• International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association. Nowy Jork: Cambridge University Press, 1999. ISBN 100-521-65236-7.Sprawdź autora:1.