Tryncza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tryncza (Sulima odmienna) – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Sulima.

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

Na tarczy dwudzielnej w pas, w polu górnym, srebrnym, pół orła czarnego;

W polu dolnym, czerwonym, trzy kamienie złote (2 i 1).

Klejnot: czarny orzeł dwugłowy, trzymający dziobami chorągiew o strefach złotej i czerwonej.

Labry czerwone, podbite srebrem.

Na rysunku pochodzącym prawdopodobnie z XIX wieku, w klejnocie znajdują się dwie skrzyżowane chorągwie^[2].

Nadany Feliksowi, wójtowi z Trynczy, rotmistrzowi królewskiemu 24 marca 1540. Herb powstał z adopcji do herbu Sulima^[2].

Ponieważ herb Tryncza był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

Tryncza.

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

• Herb Tryncza z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla