Tryton (fizyka) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tryton – jądro atomowe trytu, czyli promieniotwórczego izotopu wodoru oznaczane ${\displaystyle {}_{1}^{3}{\hbox{H}}}$ lub ${\displaystyle {}_{1}^{3}{\hbox{T}}.}$ Składa się z dwóch neutronów i jednego protonu.

Jest nietrwałe i ulega rozpadowi β⁻ z okresem połowicznego zaniku 12,3 lat, przechodząc w jądro helu ${\displaystyle {}_{2}^{3}{\hbox{He}}}$^[1]:

${\displaystyle {}_{1}^{3}{\hbox{T}}\;\to \;_{2}^{3}{\hbox{He}}+e^{-}+{\overline {\nu }}_{e}}$.

Liczba atomowa trytonu wynosi Z = 1, zaś liczba masowa A = 3. Tryton oznaczamy symbolem chemicznym T przyjętym w zapisach przemian jądrowych.

Trytony są wykorzystywane najczęściej w reakcjach termojądrowych z emisją neutronu (niektóre z nich są ważnym źródłem neutronów prędkich).

T + D  →  ⁴He + n + 17,6 MeV.

Trytony stosowane są także do badania sił jądrowych, a także do syntezy termojądrowej.

Zobacz hasło tryton w Wikisłowniku

• deuteron
• helion