Tumba – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tumba (gr. tymbos – grób, nagrobek) – główna część gotyckich lub renesansowych grobowców w kształcie kamiennej (w późniejszym okresie również brązowej) skrzyni ozdobionej płaskorzeźbami. Na zamykającej, poziomej płycie umieszczano rzeźbę przedstawiającą postać zmarłego. Termin używany także dla określenia płyty kamiennej umieszczonej w posadzce kościoła z inskrypcją, zdobioną płaskim reliefem, poświęconą zmarłemu.

Zobacz też

sarkofag

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 162. ISBN 83-85001-89-1.