USS G-2 (SS-27) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Klasa | |
---|---|
Projekt | |
Historia | |
Stocznia | New York Navy Yard |
Początek budowy | 20 października 1909 |
Wodowanie | 10 stycznia 1912 |
US Navy | |
Wejście do służby | 1 grudnia 1913 |
Wycofanie ze służby | 2 kwietnia 1919 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość | 49 metrów |
Szerokość | 3,99 metra |
Rodzaj kadłuba | jednokadłubowy |
Napęd | |
4 silniki benzynowe White and Middleton 2 silniki elektryczne Diehl | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Wyrzutnie torpedowe | 4 x 450 mm |
Załoga | 24 |
USS G-2 (SS-27) – amerykański okręt podwodny typu G z okresu I wojny światowej. Była to druga jednostka zaprojektowana przez Simona Lake’a, która została przyjęta do służby w amerykańskiej marynarce wojennej. Okręt wszedł do służby w 1913 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]USS G-2 był drugim okrętem podwodnym zaprojektowanym dla United States Navy przez konstruktora Simona Lake’a i bazował na projekcie USS G-1. Budowa okrętu rozpoczęła się 20 października 1909 roku w stoczni Lake Torpedo Boat w Bridgeport w stanie Connecticut[1] . Początkowo okręt budowany był jako USS „Tuna”, jednak 17 listopada 1911 roku nazwę zmieniono na G-2. Okręt zwodowano 10 stycznia 1912 roku. W listopadzie 1913 roku okręt przeholowano do stoczni New York Navy Yard, gdzie miała zostać dokończona budowa. Okręt wszedł do służby 1 grudnia 1913 roku[1] .
Służba
[edytuj | edytuj kod]Po wejściu do służby G-2 został odholowany do bazy w Newark przez bazę okrętów podwodnych USS „Ozark”. Podczas testów i ćwiczeń wykryto na nim szereg wad i usterek wymagających remontu w stoczni. Okręt odholowano do Nowego Jorku w celu naprawy w marcu 1914 roku, a następnie czasowo wycofano ze służby 15 czerwca 1914 roku. 6 lutego 1915 roku okręt ponownie wszedł do służby i został przydzielony do 3 Flotylli Okrętów Podwodnych. 18 maja okręt uczestniczył w rewii morskiej, której honorowym gościem był prezydent Woodrow Wilson. W czerwcu przebywając na East River był jednym z trzech okrętów podwodnych biorących udział w kolizji, dwa pozostałe to USS G-4 (SS-26) i USS K-22. Do czerwca 1917 roku okręt większość czasu spędzał na remontach i modernizacjach[2] . Po tym czasie był wykorzystywany do zadań szkolnych i badawczych. Brał m.in. udział w testowaniu nowych urządzeń akustycznych do wykrywania okrętów podwodnych[1] .
Okręt wycofano ze służby 2 kwietnia 1919 roku. Okręt został celem do testowania skutków wybuchów bomb głębinowych. 30 lipca 1919 roku podczas badania skutków wybuchów przez sześcioosobowy zespół ekspertów, okręt nagle zaczął tonąć, w wyniku czego zginęły 3 osoby[1] .
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dictionary of American naval fighting ships. Americal naval fighting ships. [dostęp 2021-02-03]. (ang.).
- G-2. history.navy.mil. [dostęp 2021-02-03]. (ang.).
- Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 286. ISBN 978-1-55750-263-6.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact. ABC-CLIO, marzec 2007, s. 159, seria: Weapons and Warfare. ISBN 1-8510-9563-2.
- Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981, s. 19. ISBN 0-933852-14-2.