USS Hale (DD-133) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Historia | |
Położenie stępki | 7 października 1918 |
---|---|
Wodowanie | 29 maja 1919 |
US Navy | |
Wejście do służby | 12 czerwca 1919 |
Royal Navy | |
Nazwa | HMS „Caldwell” (I20) |
Royal Canadian Navy | |
Nazwa | HMCS „Caldwell” |
Los okrętu | złomowany 1944 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Długość | 95,8 m |
Szerokość | 9,65 m |
Zanurzenie | 2,64 m |
Prędkość | 35 węzłów |
Uzbrojenie | |
4 x 102 mm L/50 2 x 76 mm L/23 | |
Wyrzutnie torpedowe | 12 wyrzutni kal. 533 mm |
Załoga | 113 oficerów i marynarzy |
USS Hale (DD–133) – amerykański niszczyciel typu Wickes z okresu I i II wojny światowej. Przekazany później Royal Navy, gdzie służył jako HMS „Caldwell” (I20). Jego patronem był Eugene Hale.
Został zwodowany 29 maja 1919 roku w stoczni Bath Iron Works. Matką chrzestną była Mary Hale, wnuczka senatora Hale’a. Wszedł do służby 12 czerwca 1919 roku w Bostonie[1].
W okresie międzywojennym w służbie na Atlantyku i Pacyfiku. Niejednokrotnie wycofywany na pewien czas ze służby[1].
9 września 1940 roku przekazany Wielkiej Brytanii w ramach układu niszczyciele za bazy. Przemianowany na HMS „Caldwell” (I20)[1].
W służbie brytyjskiej pełnił służbę eskortową na Atlantyku i Karaibach. W latach 1942–1943 pełnił służbę w ramach Royal Canadian Navy. Zezłomowany we wrześniu 1944 roku[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d DANFS: Hale I (Destroyer No. 133). history.navy.mil. [dostęp 2019-12-29]. (ang.).