Udostojnienie herbu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Udostojnienie herbu – heraldyczne określenie zaszczytnych dodatków do herbu.

Udostojnienie herbu miało miejsce najczęściej z nadaniem tytułu arystokratycznego lub indygenatu.

Najczęściej stosowanym udostojnieniem było dodanie do herbu zaszczytnych figur lub godeł. W Austro-Węgrzech, Imperium Rosyjskim i Starej Rzeszy często dodawano do dawnego herbu czarnego dwugłowego orła w złotym polu, dzieląc przy tym tarczę na 2, 3, 4 pola, lub umieszczając udostojnienie w tarczy sercowej.

Królowie Polski, nadając indygenaty lub tytuły, dodawali najczęściej do herbu nagradzanej osoby Orła Białego.

Podobnie udostajniany jest herb baroneta w Wielkiej Brytanii – poprzez dodanie do herbu małej tarczki sercowej lub umieszczonej w kantonie z herbem Ulsteru lub flagą Szkocji.

Udostojnieniem herbu jest też dodanie jednego lub więcej hełmów heraldycznych. W ten sposób, dodaniem drugiego hełmu, oznaczano w Austro-Węgrzech i Niemczech tytuł kawalera (Ritter).

Innymi sposobami udostajniania było dodanie trzymaczy herbowych czy dewizy herbowej.

Do udostojnienia herbu nie zalicza się umieszczanych za tarczą lub obok oznak godności, o ile nie były dziedziczne.

• uszczerbienie herbu