Układy rymów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Układy rymów – sekwencje, w jakich pojawiają się rymy w utworach wierszowanych. Układ rymów stanowi podstawowy - po liczbie wersów - czynnik identyfikacji strofy, odróżniający formy o tej samej długości, ale różnym porządku współbrzmień.

Układ rymów zapisuje się kolejnymi literami alfabetu: aabb, abab, abba.

W wersyfikacji polskiej uwzględnia się dodatkowo rodzaj rymu męski lub żeński, chyba że wszystkie rymy są żeńskie.

• aa - dystych (z natury monorymowy)

• aaa - tercet monorymowy (strofa hejnałowa)

• aaaa - kwartyna monorymowa

• aaba - rubajat

• aabb - kwartyna z rymem stycznym

• abab - kwartyna z rymem krzyżowym

• abba - kwartyna z rymem obejmującym

• aabba - limeryk (jako osobny utwór)

• aaabab - strofa Burnsa

• ababcc - sekstyna

• ababbcc - strofa królewska (strofa Chaucera)^[a]

• aabbccdd - oktostych

• abababab - sycyliana

• abababcc - oktawa^[b]

• ababbcbcc - strofa spenserowska^[c]

• ababccdeed - decyma (jeden z możliwych wariantów)

• ababccddeffegg - strofa onieginowska

Kazimierz Wóycicki, Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego, Warszawa 1960.

Adam Kulawik, Poetyka, Warszawa 1990.

Josef Brukner, Jiří Filip, Poetický slovník, Praha 1997.

Lucylla Pszczołowska, Wiersz polski. Zarys historyczny, Wrocław 1997.

Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.

Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003.