Ulica Telefoniczna w Łodzi – Wikipedia, wolna encyklopedia

ulica Telefoniczna

Radiostacja, Sikawa, Stoki
Państwo	Polska
Miejscowość	Łódź
Długość	ok. 3,4 km
Położenie na mapie Polski ulica Telefoniczna
Położenie na mapie województwa łódzkiego ulica Telefoniczna
Położenie na mapie Łodzi ulica Telefoniczna
51°46′57,5″N 19°30′20,5″E/51,782639 19,505694
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Telefoniczna w Łodzi – łódzka ulica o długości 3,39 km, licząca 80 numerów, krzyżująca się z 20 ulicami, położona na terenie osiedli administracyjnych Śródmieście-Wschód i Stoki-Sikawa-Podgórze. Rozpoczyna się od alei Grzegorza Palki i kończy dość specyficznym skrzyżowaniem z ul. Giewont (z którą to krzyżuje się z dwóch kierunków – północnego i wschodniego)^[1].

Przy ul. Telefonicznej znajdują się: cmentarz Doły, Spółdzielcze Zakłady Chemiczne „Mors” (zakład pracy chronionej), kilka kompleksów ogrodów działkowych, pętla tramwajowa, największa w Łodzi zajezdnia tramwajowa (o powierzchni prawie 15 ha) oraz tereny Zakładu Wodociągów i Kanalizacji.

Nawierzchnię ul. Telefonicznej w większości stanowi pokrywa asfaltowa. Jednak na odcinku ok. 300 m na wschód od ul. Drwęckiej występuje trylinka, częściowo pomiędzy ul. Weselną i Sądecką – płyty betonowe (ułożone pomiędzy torami tramwajowymi) oraz kocie łby (znajdujące się pomiędzy ul. Weselną a ul. Janosika oraz na długości ponad 200 m – między ul. Pieniny a ul. Giewont).

Niebezpiecznym dla ruchu drogowego jest wiadukt (gdzie ulica przebiega pod linią nr 16 łódzkiej kolei obwodowej), którego niewielka szerokość (jezdnia ma tylko ok. 4 m) nie pozwala na ruch dwukierunkowy.

• 
  Wiadukt z torami kolejowymi
• 
  Ogrody działkowe przy ul. Telefonicznej (widok od południa, patrząc w stronę ulicy)
• 
  Widok ulicy od wiaduktu w kierunku wschodnim
• 
  Kapliczka zawieszona na drzewie, przy pętli tramwajowej
• 
  Widok na zajezdnię tramwajową (w tle, na szczycie wzgórza, wieża kościoła parafialnego na Stokach)