Ustawa o ochronie osób i mienia – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo | |
---|---|
Data wydania | 22 sierpnia 1997 |
Miejsce publikacji | |
Tekst jednolity | |
Data wejścia w życie | 27 marca 1998 |
Rodzaj aktu | |
Przedmiot regulacji | ochrona osób i mienia |
Status | obowiązujący |
Ostatnio zmieniony przez | |
Wejście w życie ostatniej zmiany | 16 kwietnia 2021 |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia – polska ustawa uchwalona przez Sejm, regulująca kwestie prawne związane z ochroną osób i mienia.
Ustawa określa:
- obszary, obiekty oraz urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie
- zasady tworzenia i działania wewnętrznych służb ochrony
- zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób
i mienia - kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony
- zasady nadzoru nad systemem ochrony osób i mienia
- zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego.
Nowelizacje
[edytuj | edytuj kod]Ustawę znowelizowano wielokrotnie. Ostatnia zmiana weszła w życie w 2021 roku[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ustawa z dnia 21 stycznia 2021 r. o zmianie ustawy o ochronie osób i mienia oraz ustawy o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 469)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Specjalistyczne Uzbrojone Formacje Ochronne
- kontrola dostępu
- prywatna firma wojskowa
- Straż Przemysłowa