Voo Voo (album) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zdziwiło mnie, że płyta była przyjęta tak poważnie. Została przyjęta dosłownie, nawet zbyt dosłownie – co się wiązało z pewnymi szlabanami, zakazami. Gdyby jej słuchać na poważnie to jest strasznie naiwna. To są wszystko opowieści surrealistyczne, z dużą domieszką ironii – tak to nazwijmy. Ja tę płytę lubię z wielu powodów. Była dość niespotykana brzmieniowo. (...) Miała pewne, charakterystyczne brzmienie, do którego już nie wracaliśmy. Dość dobrze jest wyprodukowana. Jest tu kupa pomysłów. Bawiłem się w takie rozwiązania, że operuje się "bardzo wysoką górą i bardzo niskim dołem", a środek zabezpiecza tylko mój głos. Pojawiła się w to wszystko wmontowana czelesta, zresztą przez przypadek, pojawiły się tam harmonie i skale, które później rozwinąłem.