French
DeutschWładysław Picheta – Wikipedia, wolna encyklopedia
 pułkownik dyplomowany artylerii | |
| Data urodzenia | 14 lutego 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 kwietnia 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 6 pułk artylerii ciężkiej |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Władysław Stanisław Picheta (ur. 14 lutego 1894, zm. 12 kwietnia 1973 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 14 lutego 1894[1][2]. Ukończył szkołę realną[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Został mianowany na stopień chorążego rezerwy artylerii. W 1918 jego oddziałem macierzystym był pułk ciężkiej artylerii polowej nr 46[3].
Został przyjęty do Wojska Polskiego i w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[1]. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][6]. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 6 pułku artylerii ciężkiej ze Lwowa służył w we lwowskim Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI, w 1923 w Szefostwie Remontu[7][8]. W styczniu 1925, po likwidacji Szefostwa Remontu, został przesunięty do Oddziału Ogólnego DOK VI na stanowisko referenta mobilizacji koni[9]. W 1927 został słuchaczem Kursu 1927–1929 (VIII promocja) w Wyższe Szkole Wojennej w Warszawie[10]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[11]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Głównego[12]. 18 lutego 1931 został przesunięty z Oddziału IV SG do Szefostwa Komunikacji Wojskowych[13]. 8 kwietnia tego roku został przydzielony na trzytygodniowy kurs informacyjny broni pancernych dla oficerów sztabowych i dyplomowanych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[14]. W kwietniu 1932 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[15][16]. W listopadzie 1935 został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów artylerii. W drugiej połowie lat 30. był zastępcą dowódcy 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce[2]. Przed 1939 działał społecznie, był m.in. członkiem 1 LKS Czarni Lwów[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa kolejnictwa Armii „Warszawa” i wziął udział w obronie stolicy[17][18]. Po kapitulacji załogi Warszawy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[2]. U kresu wojny pod koniec kwietnia 1945 odzyskał wolność[2].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Został awansowany na stopień pułkownika artylerii[1]. Zmarł 12 kwietnia 1973 w Londynie[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych (29 września 1939, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[20]
- Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)[21]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 24, s. 108, czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b c d e f g h Władysław Picheta. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2018-10-11].
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 464, 521.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 818.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 751.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 458.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 98, 789.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 54, 708.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 433.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 259.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 252.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 422.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 705.
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 379.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 286.
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 379 tu podano, że Krzyż Walecznych nadano po raz trzeci.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.