Włośnia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Włośnia (łac. capillitium) – nitkowate, płonne strzępki grzybni, które wraz z zarodnikami wypełniają wnętrze owocników typu zamkniętego (tzw. owocników angiokarpicznych) u niektórych grzybów owocnikowych (dawniej zwanych wnętrzniakami)^[1]. Występuje też u śluzowców. Włośnię mają np. purchawki. Po otwarciu się owocnika, sprężysta włośnia ułatwia rozsiewanie się zarodników^[2].

Oprócz włośni właściwej u niektórych gatunków grzybów występuje nibywłośnia^[1]. Zbudowana jest ze strzępek cienkościennych, hialinowych i septowanych, podczas gdy włośnię prawdziwą u purchawek budują strzępki grubościenne, nieseptowane i wybarwione na brązowo^[3].

Morfologia włośni to ważna cecha gatunkowa, umożliwiająca oznaczenie niektórych gatunków grzybów. Przy mikroskopowej analizie włośni bierze się pod uwagę:

• czy jest to włośnia prawdziwa, czy nibywłośnia,
• budowę strzępek włośni, czy są one pojedyncze, połączone z sobą lub rozgałęzione,
• szerokość strzępek i grubość ich ścianek, wybarwienie
• czy na wewnętrznych ścianach strzępek włośni występują jamki,
• elastyczność włośni, czy jest elastyczna, czy łamliwa. W tym celu umieszcza się włośnię pod szkiełkiem nakrywkowym. Jeśli po jego potrąceniu rozpada się na drobne fragmenty jest łamliwa^[1].