Wacław Radziszewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wacław Radziszewski
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1898 ; Ruda Guzowska, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	16–19 kwietnia 1940 ; Katyń, RFSRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	od 1918
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	31 Pułk Strzelców Kaniowskich 82 Syberyjski Pułk Piechoty
Stanowiska	komendantem szkoły podoficerów piechoty, dowódca plutony, kompanii
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa (Kampania wrześniowa)
	Odznaczenia
	; ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Radziszewski (ur. 15 maja 1898 w Rudzie Guzowskiej, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu^[1]) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Walentego i Anny z Owczarków. Absolwent gimnazjum w Żyrardowie i Szkoły Przemysłowo-Technicznej w Warszawie. Od 1916 roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[2]. W 1918 roku brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich w Warszawie, po czym zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego^[2]. Od 22 listopada 1918 do 14 czerwca 1919 był uczniem klasy „H” Szkoły Podchorążych w Warszawie^[3]. Po jej ukończeniu został promowany na stopień podporucznika (1919)^[2]. Służył w 31 pułku Strzelców Kaniowskich^[1].

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[2] jako dowódca plutonu ckm. W 1922 roku odszedł do rezerwy i wyjechał do Kobrynia. Pełnił funkcję komendanta Ochotniczej Straży Ogniowej w Horodlu^[2]. Od 1924 roku znów w wojsku w randze porucznika, służył w 82 pułku piechoty^[2]. W 1934 roku uzyskał awans na stopień kapitana^[2]. Od 1936 roku był komendantem szkoły podoficerów piechoty, a następnie dowódcą kompanii^[2].

W kampanii wrześniowej, będąc dowódcą batalionu marszowego, brał udział w obronie Twierdzy Brzeskiej, najpierw przed Wehrmachtem, a potem po agresji ZSRR na Polskę -Armią Czerwoną Sowietami^[4]^[2]. Walkę kontynuował także po odejściu głównych sił polskich^[2]. Po zakończeniu obrony nie kapitulował, lecz potajemnie opuścił twierdzę^[2]. Jesienią 1939 roku został aresztowany przez NKWD^[2]. Więziony był w obozie kozielskim^[2]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940^[5]. Figuruje na liście wywózkowej 029/1 z 13 kwietnia 1940, poz. 41^[5].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Wacław Radziszewski był żonaty z Haliną z Tańskich, z którą miał córkę Annę.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[1] nr 1139 (za wojnę polsko-bolszewicką^[2])
Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[7]^[8]
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 11 listopada 1936^[9], 1938^[10])
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Państwowa Odznaka Sportowa

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, s. 518. ISBN 83-905590-7-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Andrzej Przewoźnik: Ostatni obrońca Twierdzy Brześć. rp.pl, 9 kwietnia 2010. [dostęp 2011-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 maja 2015)].
↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 436.
↑ Jerzy Sroka, Obrońcy brzeskiej twierdzy we wrześniu 1939 roku, Biała Podlaska, 1992.
↑ ^a ^b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 624.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 112.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 470 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 55 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

[księga-1] Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, s. 518. ISBN 83-905590-7-2.

[rp.pl-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Andrzej Przewoźnik: Ostatni obrońca Twierdzy Brześć. rp.pl, 9 kwietnia 2010. [dostęp 2011-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 maja 2015)].

[CITEREFLenkiewiczSujkowskiZieliński1930436-3] Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 436.

[4] Jerzy Sroka, Obrońcy brzeskiej twierdzy we wrześniu 1939 roku, Biała Podlaska, 1992.

[CITEREFУбиты_в_Катыни2015624-5] Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 624.

[6] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[7] M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_19_marca_1934_roku,_s._112-8] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 112.

[9] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 470 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_3_z_11_listopada_1938_roku,_s._55_„za_zasługi_w_służbie_ochrony_pogranicza”-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 55 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]