Walerian Zamiara – Wikipedia, wolna encyklopedia

Walerian Zamiara

kapral
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1902 Poznań
Data i miejsce śmierci	14 września 1920 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	55 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Walerian Zamiara (ur. 25 listopada 1902 w Poznaniu, zm. 14 września 1920 w Warszawie) – kapral piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Ignacego i Marii z domu Wożniak. Był bratem Bronisława Zamiary. Uczeń szkoły średniej. Od 1914 w drużynach skautowych, a od 27 grudnia 1918 jako ochotnik brał udział w walkach po wybuchu powstania wielkopolskiego oraz w kwietniu 1919 walczył podczas bitwy o Lwów^[1].

Później w składzie 1 pułku Strzelców Wielkopolskich bił się na froncie litewsko-białoruskim nad Berezyną, pod Bobrujskiem oraz Mińskiem. Podczas walk doznał kontuzji, ale w sierpniu 1920 powrócił w szeregi pułku, do 8. kompanii znajdującej się w składzie II baonu. Uczestniczył w walce pod Żabinką, która rozegrała się 12 września 1920, podczas której został ciężko ranny^[1].

Zmarł w Warszawie gdzie zatrzymał się pociąg sanitarny „Karpatczyk”, którym przewożono rannych. Pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A13-3-14)^[2]. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3][1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 8011)^[1]
• Krzyż Walecznych

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 163. ISBN 83-900510-0-1.
• Stefan Jasionek: Zarys historii wojennej 55-go Poznańskiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.