Warszawskie gołębie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Warszawskie gołębie
Gatunek

film obyczajowy

Rok produkcji

1988

Data premiery

18 stycznia 1989

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

69 min

Reżyseria

Henryk Bielski

Scenariusz

Jerzy Grzymkowski

Muzyka

Waldemar Kazanecki

Zdjęcia

Jacek Stachlewski

Scenografia

Andrzej Borecki

Kostiumy

Maria Wiłun

Montaż

Grażyna Tormanowska

Produkcja

TVP

Wytwórnia

SF Profil

Dystrybucja

TVP

Warszawskie gołębie – polski telewizyjny film obyczajowy z 1988 roku w reżyserii Henryka Bielskiego, na podstawie opowiadania Jerzego Grzymkowskiego.

Film został poświęcony reżyserowi Janowi Rybkowskiemu (informują o tym napisy na początku filmu).

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Wacław Kaczmarski – robotnik warszawskich tramwajów i rodowity warszawiak z Targówka – otrzymuje mieszkanie w wieżowcu, na nowym warszawskim osiedlu. Jego hobby to gołębie, które zabiera do nowego mieszkania i umieszcza na balkonie bloku. Ptaki wzbudzają jednak niechęć jednej z sąsiadek Wacława – Krawczakowej. Kobieta ta uważa, że gołębie brudzą i śmierdzą. Dla Wacława są one jednak niemal wszystkim, ucieczką od dnia codziennego. Poświęca im niemal każdą wolną chwilę. Spór pomiędzy nimi trafia wreszcie do kolegium do spraw wykroczeń, które przyznaje rację Kaczmarskiemu – nie ma przepisu, który by zabraniał trzymania gołębi na balkonie, a jednocześnie brak jest dowodów, aby gołębie zakłócały porządek publiczny.

Cała sprawa ma jednak swój głębszy podtekst – konflikt pomiędzy starymi warszawiakami (Kaczmarski), żyjącymi od pokoleń w ten sam sposób i napływowymi mieszkańcami wielkich blokowisk stolicy (Krawczakowa), nie rozumiejącymi przyzwyczajeń tych pierwszych.

Ciekawostką filmu jest tło fabuły. Można zobaczyć, że w telewizorze u Kaczmarskich leci serial Ballada o Januszku. Żonę Kaczmarskiego gra Krystyna Królówna, która podkładała głos Gieni Smoliwąs w tym serialu.

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]

i inni.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]