Wentylacja lutniowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wentylacja lutniowa - sposób przewietrzania wyrobisk ślepych (np. udostępniających czy przygotowawczych). Wentylacja lutniowa to połączone cienkościenne rury metalowe, płócienne lub z tworzyw sztucznych. Połączone ze sobą lutnie tworzą lutniociąg. Przepływ powietrza z lutniociągu uzyskuje się za pomocą wentylatorów umieszczonych na początku lutniociągu[1].

Rozróżnia się wentylację lutniową ssącą, tłoczącą i kombinowaną. W przypadku wentylacji tłoczącej intensywniejsze jest usuwanie z przodka szkodliwych gazów, mniejsze są straty powietrza, oraz korzystniejsze warunki cieplne w samym przodku, jednak powietrze zużyte odpływa przez wyrobisko, co wydłuża czas przewietrzania całego wyrobiska - ciężej również jest usunąć metan, który gromadzi się pod stropem. Przy wentylacji ssącej rozrzedzanie gazów jest szybsze, korzystniejsze są warunki w całym wyrobisku (gazy nie odpływają wyrobiskiem, tylko lutniociągiem). Wentylacja kombinowana łączy zalety wentylacji ssącej i tłoczącej. Polega ona na stosowaniu po odstrzelaniu przodka metody ssącej, a następnie tłoczącej. Realizuje się ją przez zmianę kierunku obrotów wirnika wentylatorów osiowych, zastosowanie urządzenia rewersyjnego lub zastosowanie dwóch wentylatorów i zasuw.

Niektóre przepisy dotyczące wentylacji lutniowej

[edytuj | edytuj kod]
  • Maksymalna odległość lutniociągu od czoła przodka
    • w polach niemetanowych i niezagrożonych wyrzutami gazów i skał - 10 m,
    • w polach metanowych lub zagrożonych wyrzutami gazów i skał:
      • przy wentylacji ssącej - 6 m,
      • przy wentylacji tłoczącej lub kombinowanej - 8 m.
  • Lutniociąg wyprowadza się do przepływającego prądu powietrza na odległość co najmniej 8 m w takim kierunku, aby nie występowała recyrkulacja powietrza.
  • Prędkość prądu powietrza w wyrobisku przewietrzanym z użyciem lutniociągu powinna wynosić co najmniej:
    • w polach niemetanowych i I kategorii zagrożenia metanowego - 0,15 m/s,
    • w polach II, III, IV kategorii zagrożenia metanowego - 0,30 m/s.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przewietrzanie kopalń. [dostęp 2018-06-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Pawiński, Janusz Roszkowski, Janusz Strzemiński "Przewietrzanie kopalń" (ISBN 83-85623-24-8)
  • Rozporządzenie ministra gospodarki z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy, prowadzenia ruchu oraz specjalistycznego zabezpieczenia przeciwpożarowego w podziemnych zakładach górniczych.(Dz. U. z dnia 2 września 2002 r.)