Więzadła głosowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2009-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Więzadła głosowe (łac. ligamenta vocalia, l. poj. ligamentum vocale) znajdują się w krtani i przytwierdzone są z jednej strony do wyrostków głosowych znajdujących się na parzystych chrząstkach nalewkowych, natomiast z drugiej do chrząstki tarczowatej. Są częścią fałdów głosowych^[1].

Krtań ma budowę pudełka zbudowanego z mocnych chrząstek, do których przyrośnięta jest od środka błona sprężysta krtani, składająca się z dwóch części – górnej (błony czworokątnej) oraz dolnej (stożka sprężystego). Górne krawędzie stożka sprężystego tworzą więzadła głosowe. Przyśrodkowo od więzadeł głosowych znajdują się fałdy błony śluzowej – fałdy głosowe (plicae vocales). Mięsień pierścieniowo-tarczowy, mięśnie nalewkowe i głosowe poruszają chrząstkami, zamykając i otwierają szczelinę pomiędzy fałdami głosowymi, szparę głośni, która wraz z otaczającymi ją fałdami tworzy głośnię.

W czasie oddechu więzadła głosowe są rozsunięte i pozwalają na swobodny przepływ powietrza przez krtań. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w czasie artykulacji bezdźwięcznych elementów mowy. W czasie wydawania dźwięcznych elementów mowy więzadła głosowe na przemian zwierają się i rozwierają. Prąd powietrza pokonując opór fałdów głosowych wprawia je w ruch drgający, który odbieramy jako dźwięczność. Opisywane często w literaturze (najczęściej starszej) zbliżenie się więzadeł jako konieczny warunek powstania dźwięku jest w istocie złudzeniem optycznym. Obserwowana gołym okiem szczelina pomiędzy fałdami głosowymi jest spowodowana bezwładnością oka, które nie jest w stanie zaobserwować szybko następujących po sobie faz zamknięcia i otwarcia. Obserwacje specjalną kamerą do zdjęć w zwolnionym tempie pokazują, że więzadła zwierają się tak, że przez moment pozostają całkowicie zamknięte.

Od stopnia napięcia więzadeł zależy wysokość głosu. Liczba zwarć i rozwarć wiązadeł na sekundę zależy od ich długości, grubości i napięcia (a te od płci i wieku). Częstotliwość głosu męskiego waha się w granicach 125 Hz, głosu żeńskiego wokół 210 Hz, zaś głosu dziecka wynosi około 300 Hz. Właściwą koordynację czynności więzadeł głosowych poprawia impostacja głosu, tj. odpowiednie wyszkolenie i ustawienie głosu.

Powyższy opis pokazuje, że źródło ludzkiego głosu przypomina stroiki w harmonijce ustnej, a jeszcze bardziej – wargi napięte w ustniku trąbki.

• głos
• aparat mowy
• krtań
• jabłko Adama
• fonacja

• Heinz Feneis, Renata Modrewska-Winowska, Jerzy Winowski: Ilustrowany słownik międzynarodowego mianownictwa anatomicznego. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1986, s. 144. ISBN 83-20-00964-2.