Wielki Żleb Kondracki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz multimedia związane z tematem: Wielki Żleb Kondracki

Wielki Żleb Kondracki – żleb w Tatrach Zachodnich, opadający spod Suchego Wierchu Kondrackiego na południową stronę, do Doliny Cichej^[1]. Jego zachodnie obramowanie tworzy Jaworowy Grzbiet, również odchodzący od Suchego Wierchu Kondrackiego i opadający w południowym kierunku do Doliny Cichej. W górnej części żleb ma kilka odnóg (wszystkie po jego orograficznie lewej stronie), podchodzących pod Suche Czuby i ich przełączki^[2]. Najdalsza wschodnia odnoga opada spod Wysokiej Suchej Czuby. Zachodnia część trawiastego, podgraniowego upłazu, z którego opadają odnogi żlebu, nosi nazwę Czerwonego Upłazu. Odnogi te łączą się z sobą w jedno wspólne koryto na wysokości ok. 1550 m^[1]. Główne koryto żlebu łukowato opada w południowo-wschodnim kierunku, uchodząc do dna Doliny Cichej po wschodniej stronie Jaworowych Skałek.

Żleb nie miał polskiej nazwy. Na polskich mapach oznaczany był czasami po słowacku jako Červený úplaz^[3][2]. Jest to błędna nazwa, w gwarze podhalańskiej bowiem upłazem nie nazywa się żlebu, lecz pewien rodzaj stoku^[4]. Nazwę polską wprowadził dopiero Władysław Cywiński w swoim szczegółowym przewodniku tatrzańskim^[1].

Jest to wielki żleb. Każdej zimy schodzą nim lawiny i są to wielkie lawiny. Żleb zbiera bowiem śnieg spod grani o długości około 900 m, a wysokość tej grani nad dnem Doliny Cichej wynosi około 600 m. Jak pisze Władysław Cywiński: „Lawina z lutego 2000 wyłamała las nie tylko po północnej stronie doliny. Przecięła potok i sięgnęła na zbocze Kop Liptowskich około 100 m ponad dnem Doliny Cichej. Jej szerokość przy dnie doliny wynosiła blisko 500 m. Resztki lawiny, przykryte izolacyjną warstwą drzew (...) przetrwały do następnej zimy". Drwale i kierowcy 10-tonowych ciężarówek mieli robotę na dwa lata”^[1].

Dnem żlebu wiedzie jedna z dróg taternickich. Pierwsze przejście: Władysław Cywiński. Zimą możliwa jest do przejścia tylko przy zupełnym braku zagrożenia lawinowego^[1].