French
DeutschWiesław Sokołowski (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Ośrodek Zapasowy Artylerii Przeciwlotniczej nr 1 |
| Stanowiska | dowódca ośrodka zapasowego |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
.png){kind=small}
Wiesław Sokołowski (ur. 2 listopada 1891 w Złoczowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Złoczowie, w rodzinie Antoniego i Wandy z Czapelskich[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. Pułk Armat Polowych Nr 7, który w 1916 został przemmianowany na Pułk Haubic Polowych Nr 28, a w 1918 na Pułk Artylerii Polowej Nr 128. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej. Później został przemianowany na oficera zawodowego i mianowany nadporucznikiem ze starszeństwem z 1 listopada 1916 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[2][3][4].
W 1918 wziął udział w bitwie o Lwów[1].
3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W styczniu 1928 został przeniesiony z Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie na stanowisko dowódcy I dywizjonu[6][7]. Z dniem 7 stycznia 1930 został przydzielony na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[8]. W marcu tego roku został przesunięty w macierzystym pułku ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[9][10]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[11], a w czerwcu następnego roku po raz drugi na stanowisko kwatermistrza[12]. Na tym stanowisku pełnił służbę przez kolejnych pięć lat. W międzyczasie (1938) zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[13]. W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, został wyznaczony na stanowisko dowódcy Ośrodka Zapasowego Artylerii Przeciwlotniczej nr 1[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[14]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3174[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15][16][17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18][19][20].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych[21]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[22][23]
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[25]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[25]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry)[25]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[25]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 501.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 680, 697, jako „Mieslav Sokolowsky”.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 834, 994, jako „Wieslaw Sokolowski”.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1045, 1222, jako „Wieslaw Ritter von Sokolowski”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 126.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 407, 455.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 180, 727.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161, 767.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 22 [dostęp 2024-09-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 14 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 1222.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.